Please ensure Javascript is enabled for purposes of website accessibility

- Διαφήμιση -

Οικονομική κρίση, ατομική κοινωνική ευθύνη και η στήριξη της Δωρίδας

- Διαφήμιση -

Χρόνος ανάγνωσης: 11 λεπτά

Του   Γιάννη
Παπαδόπουλου
*

Τρία
χρόνια τώρα, ζούμε μια πρωτοφανή και πρωτόγνωρη οικονομική κρίση, τη χειρότερη
μετά τον πόλεμο, όπως λένε και οι ειδικοί. Μια κρίση που είναι αποτέλεσμα
συγκεκριμένης οικονομικής πολιτικής , του νεοφιλελευθερισμού, που έχει
επιβληθεί από το καρτέλ του 
χρηματιστηριακού και τραπεζικού κεφαλαίου τα τελευταία χρόνια. Το
σύνθημα  « ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη»
από την ανάποδη όμως, κυριολεκτικά το βιώνουμε όλοι στην πιο άγρια μορφή του.

Αυτή
η κρίση, με το 1,5 εκατ. ανέργους στην χώρα μας και μεγάλο ποσοστό να ζει κάτω
από τα όρια της φτώχειας, έχει σπρώξει και σπρώχνει καθημερινά στο
περιθώριο  χιλιάδες συμπολίτες μας, με
τραγικές συνέπειες.

Οι
πολίτες αντιδρούν με πολλούς τρόπους , αλλά αναπτύσσουν και δίκτυα κοινωνικής
αλληλεγγύης σε όλη τη χώρα: από κοινωνικά 
ιατρεία, φαρμακεία , παντοπωλεία κλπ σε πάρα πολλούς δήμους της χώρας,
μέχρι διανομή τροφίμων, ανταλλακτήρια ρούχων κλπ

Σήμερα
εδώ θέλω να αναφερθώ στην ατομική κοινωνική ευθύνη  απέναντι στην κρίση. Όχι στην πολιτική  της μορφή, δηλαδή τη συμμετοχή σε
διεκδικήσεις και κινητοποιήσεις, αλλά στο τι μπορεί να κάνει ο καθένας μας
καθημερινά, ώστε να βοηθήσει και ιδιαίτερα στην περιοχή μας.

Αρκετές
φορές ο Έλληνας καταναλωτής βρίσκει στην αγορά και στην περιοχή μας, πατάτες
Αιγύπτου, εισαγόμενα λεμόνια, πορτοκάλια 
με γυαλιστερή κίτρινη φλούδα-που οφείλεται σε μια πρόσθετη και
καρκινογόνο ουσία για να μη φαίνεται ζαρωμένο το προϊόν-εισαγόμενες ντομάτες
ολοστρόγγυλες και ομοιόμορφες, δίπλα στα αντίστοιχα ντόπια προϊόντα, και συχνά
τα προτιμά, παρόλο που τα ντόπια είναι καλύτερης ποιότητας.

Και
αναρωτιέται κανείς: μα να εισάγουμε και ντομάτες, όταν η εγχώρια παραγωγή όχι
μόνον επαρκεί για τις ανάγκες αλλά περισσεύει κιόλας; Δυστυχώς, συμβαίνει και
αυτό. 

Τα
τελευταία χρόνια η υλική ευμάρεια με δανεικά 
και η καταναλωτική φρενίτιδα είχε διαμορφώσει  την κοινωνία της υπερκατανάλωσης, της
επίπλαστης ευδαιμονίας. Οδηγηθήκαμε έτσι στην αποτίμηση  των πάντων σε ποσοτικά μεγέθη και αριθμούς,
χωρίς αυτά να συνδυάζονται πάντα και με ποιοτικά κριτήρια. Όπου το ελληνικό
προϊόν απαξιωνόταν και το εισαγόμενο συχνά αποθεωνόταν..

Ανεξάρτητα
από τις ευθύνες των κυβερνώντων μπορούμε εμείς ως ενεργοί πολίτες να βοηθήσουμε;
Υπάρχουν απλά πράγματα, καθημερινά και εύκολα, που μπορούν να διαμορφώσουν μια
διαφορετική στάση ζωής.

Η
υφιστάμενη εδώ και καιρό οικονομική κρίση έχει -κατά κάποιο τρόπο- μεταβάλλει
το καταναλωτικό μας πρότυπο  και φαίνεται
ότι ο Έλληνας καταναλωτής τείνει να στραφεί στα ντόπια προϊόντα, κυρίως
τρόφιμα.

Αυτή
η πρακτική, εφόσον υιοθετηθεί ως στάση ζωής κι όχι ως συγκυριακή και
παρορμητική αντίδραση της στιγμής, μπορεί ν’ αποτελέσει και σε τοπικό επίπεδο
βασικό μοχλό του μηχανισμού παραγωγής-κατανάλωσης.

Σ’
αυτό μπορεί να βοηθήσουν οι υπηρεσίες του Δήμου και της Περιφέρειας με
συγκεκριμένα παραδείγματα απασχόλησης, με κίνητρα προς νέους επιχειρηματίες,
χωρίς βέβαια να  είναι σε βάρος του
περιβάλλοντος και της κοινωνίας.

Όσον
αφορά την περιοχή μας, την Δωρίδα,  όλοι
ξέρουμε ότι σ’ αυτήν δραστηριοποιούνται αρκετοί επαγγελματίες  και μονάδες που παράγουν, συλλέγουν,
επεξεργάζονται ή συσκευάζουν τοπικά προϊόντα (πχ τυροκομικά, ζυμαρικά, μέλι,
παραδοσιακά γλυκά, ψωμί, βότανα  κλπ)
καλής ποιότητας, που συχνά τα εκτιμάνε ιδιαίτερα οι περιστασιακοί επισκέπτες
του καλοκαιριού, όμως δεν τα προτιμάνε 
πάντα και σε σταθερή βάση οι ντόπιοι.

Εξίσου
καλές είναι και οι τιμές, και οι όποιες μικρές αποκλίσεις αντικαθίστανται από
τη χρονοβόρα και κοστοβόρα διαδικασία της μετακίνησης.  Και κάπου πρέπει να έχουμε ταύτιση λόγων και
έργων. Γιατί δε μπορεί να «βρίζουμε» στα καφενεία  τους ξένους, αλλά την ίδια στιγμή να τρέχουμε
στα  LIDL, CARFOUR  κλπ, ξένων συμφερόντων πολυκαταστήματα.

Έτσι
πλήττεται η τοπική οικονομία και κοινωνία και στην πραγματικότητα στερείται
η  ίδια η κοινότητα  πόρους, ζωή και μέλλον. Επίσης, στις ταβέρνες
της περιοχής μας μπορεί κάποιος να απολαύσει καλής ποιότητας φαγητό και σε
χαμηλές τιμές.

Ας
σκεφτούμε για λίγο το  όφελος  που αναμένεται να προκύψει αν σταθούμε
έμπρακτα αλληλέγγυοι στους ντόπιους επιχειρηματίες και παραγωγούς: πρώτα
πρώτα  μπορεί να διατηρηθούν  οι θέσεις εργασίας και σε ορισμένες
περιπτώσεις  να δημιουργηθούν και νέες, καθώς  σε κάποιους 
τομείς (π.χ. καλλιέργειες, κτηνοτροφία , αλιεία,) πρωτοποριακές
επενδύσεις δείχνουν να είναι κερδοφόρες και να έχουν μέλλον.

Μια
αισιόδοξη επίσης προσπάθεια είναι και οι μικροί γυναικείοι συνεταιρισμοί με
τοπικά και παραδοσιακά προϊόντα . Έτσι αντιμετωπίζεται εν μέρει και το μεγάλο
κοινωνικό πρόβλημα της ανεργίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Επιπλέον
τα οικονομικά οφέλη είναι προφανή για τους παραγωγούς/επιχειρηματίες που είναι
οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, αλλά μπορούν να προκύψουν έμμεσα και για την τοπική
κοινωνία.

Τα
δημοτικά τέλη, οι φόροι κλπ που πληρώνουν οι επιχειρήσεις, με τη σωστή
πολιτική  διαχείριση της εκάστοτε
δημοτικής αρχής επιστρέφονται  στο
πολλαπλάσιο στους πολίτες μέσω της παροχής περισσότερων και ποιοτικών δημοτικών
υπηρεσιών σε διάφορους τομείς. (παιδεία , υγεία, πολιτισμός , άθληση κλπ). Ενδεχομένως
δε να υπάρχει και μείωση δημοτικών τελών , στην περίπτωση που υπάρχουν έσοδα
από άλλες πηγές.

Τέλος,
διαμορφώνεται και μια προσωπική σχέση παραγωγού/επιχειρηματία-καταναλωτή, που
μπορεί να είναι το κίνητρο για τη βελτίωση της ποιότητας των προϊόντων και για
καλύτερη παροχή υπηρεσιών, με  βασική
αρχή την αλληλοϋποστήριξη και όχι τη λογική “από τη μια σαιζόν θα βγάλω χρήματα
για όλο το χρόνο” , κάτι που συμβαίνει σε γνωστά  τουριστικά μέρη και δεν αρέσει σε κανέναν
μας.

Είναι
ανάγκη λοιπόν όλοι μας, στο βαθμό που μπορούμε να συμμετέχουμε ενεργά στη
λειτουργία της κοινωνίας, και μάλιστα της τοπικής. Να γίνουμε δηλαδή ενεργοί
πολίτες ,  μέρος αντιμετώπισης της
κρίσης. Να ανακτήσουμε πάλι τις αρετές της αλληλεγγύης, της συμμετοχής   και της αλληλοϋποστήριξης, που μπορεί να μη
μας εγκατέλειψαν  ποτέ , όπως συνέβη στις
μεγαλουπόλεις, αλλά δεν είναι και στο φόρτε τους.

 «Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες …εγώ μονάχος μου
έχω χρέος να σώσω τη γη. Αν δεν σωθεί, εγώ θα φταίω» — ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

* Ο
Γιάννης  Παπαδόπουλος , είναι
φαρμακοποιός στην Αθήνα, μέλος του Δ.Σ. του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου,
με καταγωγή από την Δωρίδα
.

- Διαφήμιση -

Subscribe to our newsletter
Subscribe to our newsletter

Άμεσες ειδοποιήσεις για τα τελευταία άρθρα μας - στη στιγμή!

- Διαφήμιση -