Ο «στραβισμός» των ηγεσιών

Τα
τελευταία νέα από την Ευρώπη, δεν είναι και τα καλύτερα για την προώθηση της
οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης. Αντιθέτως, η κατάσταση δείχνει αρκετά
εύθραυστη και ο πολιτικός στραβισμός των πολιτικών ηγεσιών επιβεβαιώνεται με
κάθε τρόπο.

Απόδειξη
ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύεται ο Κάμερον στη Βρετανία. Για να συσπειρώσει
γύρω του το πιο συντηρητικό κομμάτι των Βρετανών και την εθνικιστική πτέρυγα
του κόμματος του, αμφισβητεί την Ευρώπη και βάζει σε θέση αβεβαιότητας την ίδια
του τη χώρα.

Διότι,
για παράδειγμα, όλοι θα θέλουν να ξέρουν εάν η οικονομία στην οποία θα
επενδύσουν αύριο, θα ανήκει μετά από τέσσερα χρόνια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και θα
απολαμβάνει τα προνόμια της κοινής αγοράς.

Ο
τζογαδόρος κ. Κάμερον και η περιπέτεια ενός δημοψηφίσματος, υπέρ ή κατά της Ευρωπαϊκής
Ένωσης εκ μέρους των Βρετανών, είναι ένα από αυτά τα άσχημα νέα, τα οποία
καταδεικνύουν ότι δεν καθορίζουν πλέον τις τύχες της Ευρώπης οραματιστές,
ηγέτες μεγάλου πολιτικού διαμετρήματος.

Ο
Κάμερον όχι μόνο δεν μπορεί να αντιληφθεί την Ευρώπη ως ιστορική πολιτική
διεργασία, νέα σύνορα και νέο γεωοικονομικό ρόλο, αλλά δεν μπορεί να δει
πολιτικά ούτε την προοπτική της δικής του της χώρας. Ίσως να διακρίνει μόνο τα πρόσκαιρα
μικροκομματικά του κέρδη…

Η
Βρετανία ωστόσο είναι μία μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη. Και συνεπώς, θα είναι
εξαιρετικά ωφέλιμο να παραμείνει στην Ε.Ε. Διότι η Ευρώπη χρειάζεται να είναι
ενωμένη και ως αγορά και ως πολιτική και ως άμυνα. Εκτός από ενωμένη ως οικονομία
και νόμισμα, πράγμα που δεν αφορά (ευτυχώς όπως ήρθαν οι εξελίξεις) τους
Βρετανούς. Αλλά, και εάν αλλιώς στο τέλος αποβούν τα γεγονότα, δεν θα
καταστραφούμε κιόλας.

Εκείνο
που πρέπει να μας στενοχωρεί περισσότερο, στη βάση όλων όσων προαναφέραμε,
είναι ότι προτεραιότητα των Ευρωπαίων πολιτικών αποτελεί ακόμη το κομματικό
τους ή το στενά εθνικό τους συμφέρον. 

Αυτό,
όμως, δεν μπορεί να λέγεται ενωμένη Ευρώπη, ούτε έχει έτσι προοπτική και
μέλλον. Αντί για αλληλεγγύη ο ανταγωνισμός και αντί για σύγκλιση και άμβλυνση
των αντιθέσεων η απόκλιση και ο ηγεμονισμός. Απόδειξη η επιβολή του Ολλανδού
υπουργού Οικονομικού κ. Ντέισελμπλουμ στη θέση του Γιούνκερ, ως επικεφαλής του Eurogroup. Έργο της κ. Μέρκελ βεβαίως.

Αυτό
είναι το δεύτερο κακό νέο. Διότι πρόκειται για έναν άνθρωπο πολιτικά άπειρο,
κυρίως όσον αφορά τα θέματα της Ευρώπης και μάλιστα στην πιο κρίσιμη καμπή της,
κυριολεκτικά έναν πολιτικό γερμανικής κοπής και ταμειολογιστικής αντίληψης.

Που
είναι εκείνο το πολιτικό ανάστημα του Γιούνκερ, η μεγάλη του εμπειρία, η
έκφραση της συλλογικής ευρωπαϊκής συνείδησης και το χάρισμα να γεφυρώνει
δημιουργικά θέσεις μεταξύ Βορείων και Νοτίων;

Όλα
αυτά δεν βοηθούν στην κοινή ευρωπαϊκή 
υπόθεση, στην προτεραιότητα να ξεπεράσουμε την βαθειά οικονομική κρίση,
στην επιτάχυνση των διαδικασιών της ενοποίησης σε όλα τα επίπεδα. Στην
τραπεζική ένωση, την δημοσιονομική ένωση, την πολιτική ένωση κ.ο.κ., πολιτικές
κραυγαλέα επείγουσες για την ολοκλήρωση της νομισματικής ένωσης και την
οικονομική σταθερότητα της Ευρώπης, που αποτελεί με τη σειρά της βασική προϋπόθεση
για την ανάκαμψη, την ανάπτυξη και την συναίνεση  των κοινωνιών.   

 * Ο
Γιάννης Κοτόφωλος είναι δημοσιογράφος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ , με καταγωγή από την
Δωρίδα.