ΟΙ ΘΕΣΜΙΚΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ απέναντι στον αλβανικό εθνικισμό
- Διαφήμιση -
Χρόνος ανάγνωσης: 9 λεπτά
Του
ΘΑΝΑΣΗ ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ*
και πολλά ερωτηματικά, η παρατεταμένη χαλαρότητα με χαρακτηριστικά αδράνειας,
με την οποία αντιμετωπίζει η ελληνική εξωτερική πολιτική, την αντισυμβατική και
εξόχως υπονομευτική πολιτική που αποδεδειγμένα εφαρμόζει η αλβανική πλευρά, σε
θέματα σεβασμού των διεθνών συμβάσεων, αρμονικής συνεργασίας και καλής
γειτονίας με την Ελλάδα.
Το όλο θέμα έρχεται εκ των
πραγμάτων στην πρώτη γραμμή ενδιαφέροντος, μετά τις προκλητικές δηλώσεις του
αλβανού Προέδρου Σαλί Μπερίσα, περί μεγάλης Αλβανίας. Και μπορεί ορισμένοι αναλυτές να εκτιμούν ότι
πρόκειται για τη γνωστή εθνικιστική ρητορική, που συνοδεύει την πολιτική των
Τιράνων. Όμως, είναι τώρα η στιγμή ,που η Ελλάδα πρέπει να στείλει τα δικά της
μηνύματα.
θα έπρεπε να γίνουν αψυχολόγητες
ενέργειες και απερίσκεπτες κινήσεις, που θα εξέθεταν την Ελλάδα ενώπιον της
διεθνούς έννομης τάξης.
Είναι ωστόσο άκρως
επικίνδυνο, να μην έχει ακόμα καταλήξει η Ελλάδα σε δύο – τρία βασικά σενάρια
εθνικής στρατηγικής, απέναντι στην αλβανική προκλητικότητα, η οποία έχει
παρελθόν αλλά πολύ μεγαλύτερο μέλλον, αν αφεθεί ανεξέλεγκτη και
αναπάντητη.
Τουρκίας και των προβλημάτων που
δημιουργεί στα κυριαρχικά μας δικαιώματα, υπάρχει ένας βαθμός δυσκολίας στην
ανάσχεση των επεκτατικών της διαθέσεων, στην περίπτωση της Αλβανίας ,η Ελλάδα έχει πολλά πλεονεκτήματα, που ποτέ
δεν αξιοποίησε στο σύνολό τους.
Τα πλεονεκτήματα εδράζονται
:
- Στις
διεθνείς συμβάσεις που σχετίζονται με τις παραμεθόριες περιοχές Ελλάδας –
Αλβανίας - Στα
δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας, η πλήρης εφαρμογή των οποίων μπορεί
να δημιουργήσουν ακόμα και «ζώνες συνευθύνης» επί του εδαφικού που
συνυπάρχει με το μειονοτικό. - Στη
πρόσφατη ελληνοαλβανική συμφωνία για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών,
που είναι όπλο στα χέρια της ελληνικής διπλωματίας και όχι το αντίθετο,
όπως θέλουν να το αντιμετωπίζουν παράγοντες της ελληνικής διπλωματίας.
Από μια προσεκτική ματιά
στα δεδομένα που συνοδεύουν το όλο θέμα, προκύπτει μια άκρως αποκαλυπτική
αλληλουχία ιστορικών γεγονότων που καθιστούν ακαταμάχητο το ελληνικό
οπλοστάσιο Αυτά είναι:
*
το πρωτόκολλο της Φλωρεντίας το 1925 των
τότε Μεγάλων Δυνάμεων για τα ελληνοαλβανικά σύνορα
* η τελική πράξη της διάσκεψης των Παρισίων
του 1926 για το εδαφικό της Βαλκανικής χερσονήσου και ειδικότερα της Ελλάδας με
Αλβανία και Βουλγαρία
* η διεθνής διάσκεψη των Παρισίων του 1946
για την Ιταλία,
και σήμερα το θέμα των ελληνικών αιτιάσεων για το καθεστώς της ελληνικής
μειονότητας, συμπεριλαμβανομένου και του εδαφικού, καθώς η συνοριακή γραμμή
τελεί υπό την οριστική και αμετάκλητη απόφαση διεθνούς συμφωνίας, η οποία δεν
έχει γίνει ακόμη.
Έμμεσος τρόπος αναγνώρισης
εκ μέρους της Ελλάδας, της σημερινής οριοθετικής γραμμής, θα ήταν η υπογραφή
απ’ τα δύο κράτη, της πριν τριετίας συμφωνίας για την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας
και ΑΟΖ. Η συμφωνία αυτή δεν κυρώθηκε
απ’ την αλβανική Βουλή και το ανώτατο συνταγματικό δικαστήριο, κατόπιν έντονων
πιέσεων και υποδείξεων της τουρκικής διπλωματίας.
την πλήρη ενθάρρυνση της Άγκυρας, θεωρεί ότι η μη κύρωση της συμφωνίας αυτής,
είναι ένα μέσο πίεσης και εκβιασμού στην ελληνική πλευρά. Στην ουσία ισχύει το ακριβώς αντίθετο, καθώς
η μη κύρωση της συμφωνίας αφήνει ανοιχτό και το εδαφικό ζήτημα και τις
ελληνικές διεκδικήσεις επί της Βορείου Ηπείρου, όπως αυτές είχαν περιγραφεί
στις τρεις διεθνείς διασκέψεις που προαναφέραμε.
Αυτός ήταν άλλωστε και ο
πραγματικός λόγος που η Ελλάδα δεν είχε επισήμως αποδεχθεί ούτε είχε κυρώσει το
Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας το 1925. Κάτι
για το οποίο είχε τότε ενθαρρυνθεί απ’ τις λεγόμενες Μεγάλες Δυνάμεις, οι
οποίες μέσα από συγκεκριμένες διατυπώσεις, άφηναν ανοιχτό το όλο ζήτημα της
ελληνοαλβανικής μεθορίου.
με την τελική πράξη των Παρισίων του 1926, καθώς αυτή υπεγράφη μεν από την
Ελλάδα αλλά ουδέποτε κυρώθηκε απ’ την ελληνική Βουλή.
Το επόμενο διεθνές
κείμενο, σχετιζόμενο με την χερσαία ελληνοαλβανική οριοθετική γραμμή, ήταν αυτό
της Διάσκεψης ειρήνης των Παρισίων του 1946
για την Ιταλία. Σύμφωνα με τα
αποτελέσματα της διάσκεψης αυτής παραμένουν αναλλοίωτες οι ελληνικές αιτιάσεις
για τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας ,που συμπαρασύρουν και άλλες
πλευρές των σχέσεων των δύο χωρών.
1946 μέχρι σήμερα, δεν έχει μεσολαβήσει σχετική διεθνής διάσκεψη που να
αναθεωρεί τα ανωτέρω αποτελέσματα. Ακόμα
και η χάρτα του Ελσίνκι που προβλέπει την υποχρέωση σεβασμού των συνόρων, δεν
ισχύει για την περίπτωση της Αλβανίας, εκ του γεγονότος ότι δεν περιέχονται
διατάξεις που να ακυρώνουν τα συμφωνηθέντα το 1946.
Στο μέτρο κατά συνέπεια
που εξακολουθεί η αλβανική πλευρά να εκβιάζει και να υπονομεύει τους κανόνες
καλής γειτονίας και αποδοτικής συνεργασίας, η Ελλάδα δεν έχει παρά να
αντιστρέψει τους όρους του παιχνιδιού.
Να μην είναι δηλαδή η επισπεύδουσα στην κύρωση της συμφωνίας για την
οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Θα ήταν
ένας ουσιώδης λόγος συνετισμού της αλβανικής ηγεσίας η οποία εκ των πραγμάτων
θα υποχρεωθεί να προσέλθει στο τραπέζι του ειλικρινούς διαλόγου.
διάστημα το ελληνικό ΥΠ.ΕΞ. θα πρέπει να παρεμβαίνει συστηματικά σε όλα τα
κεφάλαια της προενταξιακής διαδικασίας της Αλβανίας στην Ε.Ε., κατά τρόπο που να
αναδεικνύει και να υπογραμμίζει την αλβανική υπονομευτική στάση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα
των προθέσεων της αλβανικής πλευράς ,είναι το σχέδιο δημογραφικής αλλοίωσης του
μικρού νησιού Οθωνοί, βορείως της Κέρκυρας. Σχέδιο που βρίσκεται σε πλήρη
εξέλιξη με την καθοδήγηση της Τουρκίας. Οι Οθωνοί είναι στρατηγικής σημασίας νησί
,γιατί με βάση αυτό θα γίνει η χάραξη των ελληνοαλβανικών θαλασσίων συνόρων και
ιδιαίτερα της υφαλοκρηπίδας. Είναι κατ’ αναλογία, ό,τι είναι το Καστελόριζο για
την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο
Αιγαίο.
αλβανοί πολίτες και επιχειρηματίες με
τουρκικά δάνεια, αγοράζουν συστηματικά εκτάσεις στους Οθωνούς. Στόχος ,όταν
ολοκληρωθούν οι αγορές, να τεθεί θέμα κυριαρχίας ώστε να συμπεριληφθεί το νησί, στις γκρίζες ζώνες.
Επίσης ,η Ελλάδα θα πρέπει
να καταγγείλει στην αρμόδια επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για τα γεωγραφικά
ονόματα, την πρακτική της Αλβανίας να χρησιμοποιεί στα διεθνή κείμενά της ,που
είναι για κοινή χρήση, αλβανικούς χαρακτηρισμούς και ονόματα ( εξώνυμα) διαφορετικά απ’ αυτά που η Ελλάδα χρησιμοποιεί ( ενδώνυμα), αφού πρόκειται για
ελληνικές τοποθεσίες.
συντάκτης , μέλος της ΕΣΗΕΑ, με καταγωγή από την Δωρίδα.
- Διαφήμιση -
