Φερχόφσταντ και Κον Μπεντίτ

Του  Γιάννη  Κοτόφωλου *

Η Ευρώπη της μονόπλευρης οικονομίας και των τεχνοκρατών κλείνει τον κύκλο της. Τα μεγάλα κοινωνικά θέματα, η παρατεταμένη κρίση και οι παγκόσμιες προκλήσεις για την Ευρώπη, απαιτούν λύσεις βαθειά πολιτικές, με γνώμονα την πολιτική ένωση.

 Σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο, από δύο χιλιάδες φοιτητές, προχθές στις Βρυξέλλες, ο φιλελεύθερος Γκι Φερχόφσταντ και ο περίφημος πράσινος Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, εξήγησαν πως η πολιτική πρέπει να βρεθεί πάλι στην πρωτοπορία των αποφάσεων και πως η Ευρώπη θα πρέπει να αναδειχθεί σε μία ομοσπονδία, με δημοκρατικές διαδικασίες και κοινωνική συναίνεση, για να έχει μέλλον και να αποκτήσει δύναμη.

Τα συμπεράσματα που αποκόμισε από τους δύο φεντεραλιστές πολιτικούς το ακροατήριο (ένα ενθουσιασμένο στο τέλος κοινό με το όραμα της ενωμένης Ευρώπης), ήταν πολύ συγκεκριμένα :

Πρώτον: Η κρίση στην Ευρώπη αναπτύχθηκε γιατί την βρήκε με κοινό νόμισμα, αλλά κατά τα λοιπά κατακερματισμένη οικονομικά και πολιτικά. Διασπασμένη η Ευρώπη θα διαιωνίζει την κρίση και θα υπονομεύει την ευημερία, την συνοχή και το μέλλον των λαών της.

Δεύτερον: Κατακερματισμένη η Ευρώπη θα ανατρέφει τον σημερινό δύσμορφο ηγεμονισμό και θα καλλιεργεί από την άλλη εθνικισμούς, λαϊκισμούς, μίση και συγκρούσεις. Τα φτωχά μέλη θα γίνονται φτωχότερα, οι πιο αδύναμες οικονομίες του νότου θα γονατίσουν.

Τρίτον: Ενωμένη θεσμικά και πολιτικά, η Ευρώπη είναι ικανή, μόνο έτσι, να αντιπαρατεθεί με τις ανελέητες αγορές (που λειτουργούν εις βάρος των λαών της με άξονα την κερδοσκοπία) και να επιβάλει επιτέλους το κύρος της πολιτικής μιας παγκόσμιας δύναμης, τετρακοσίων και πλέον εκατομμυρίων με ανεπτυγμένο πολιτισμό. Να επιβάλει η Ευρώπη τους όρους της στο λεγόμενο σκιώδες χρηματοπιστωτικό σύστημα (hedge funds κ.λ.π), που θέλουν να διαλύσουν το ευρώ και τους παραδοσιακούς παραγωγικούς μηχανισμούς των οικονομιών.

Τέταρτον: Δίχως ενιαία πολιτική στρατηγική, χωρίς ενιαία δομή λήψης αποφάσεων και διαχείρισης κρίσεων, η Γηραιά Ήπειρος δεν μπορεί να δημιουργήσει εν μέσω της παγκοσμιοποίησης τις προϋποθέσεις για την πολυπόθητη οικονομική ανάπτυξη. Το ενιαίο και ισχυρό πολιτικό κέντρο αποφάσεων, είναι κατ αρχάς το πλεονέκτημα των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας.

Πέμπτον: Κατακερματισμένη η Ευρώπη και βυθισμένη στην κρίση, είναι αδύνατον να προστατέψει το κοινωνικό κράτος (αυτό που είναι η καρδιά της μεταπολεμικής Ευρώπης) και να προωθήσει τις αναγκαίες για την ανταγωνιστικότητα μεταρρυθμίσεις, σε όλη την κοινή αγορά, η οποία μόνο ως κοινή και ενιαία μεγιστοποιεί την οικονομική ωφέλεια.

Έκτον: Μόνο με την διαδικασία της πολιτικής ένωσης, μπορεί (και πρέπει) να σταματήσει η Ευρώπη να είναι υπόθεση μίας πολιτικής και οικονομικής ελίτ. Χρειάζεται οπωσδήποτε να γίνει υπόθεση ζωτική για τους ίδιους τους λαούς της, τους πολίτες της, να αποκτήσουν συμμετοχή στις αποφάσεις της, να διαμορφωθούν πανευρωπαϊκά προγράμματα πολιτικής, για το δημογραφικό, το συνταξιοδοτικό και τη μετανάστευση μέχρι την ενέργεια και την εξωτερική πολιτική στην Ασία. Χρειάζεται οπωσδήποτε να χαράζουν τις τύχες της Ευρώπης ηγέτες, που θα είναι εκλεγμένοι από τους ψηφοφόρους σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Επιβάλλεται να αποκατασταθεί η Δημοκρατία που έχει βάναυσα υποβαθμιστεί, για να κινητοποιηθεί και η νέα γενιά.