Η Ελλάδα σε αδιέξοδο;

Η Ελλάδα, άμεσα πλέον, κινδυνεύει να
μετατραπεί σε μία πολύ φτωχή χώρα, η οποία – έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα
με τις αδυναμίες του πολιτικού της συστήματος και τις προκαταλήψεις στα κρίσιμα
κέντρα των ευρωπαϊκών αποφάσεων – πολύ πιθανόν να μη μπορέσει ούτε στο μέλλον
να αναστρέψει αυτή την κακή της πορεία.

Με βάση τις εξελίξεις που
παρακολουθούμε τις τελευταίες δύο εβδομάδες, εντός και εκτός των εθνικών
συνόρων, θα πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ή ότι δεν υπάρχει κανένα
απολύτως στρατηγικό σχέδιο για την Ελλάδα ή ότι οι δανειστές και εταίροι μας,
εξαιτίας και της αδυναμίας του εγχώριου κομματικού συστήματος, αδιαφορούν και
για το αδιανόητο, την υποβάθμιση της Ελλάδας σε μία πολύ φτωχή και εξαρτημένη
από κάθε άποψη χώρα.

Όλα όσα έγιναν και εξακολουθούν να
ξεδιπλώνονται από το 2010 έως σήμερα, από την Ευρώπη και την Ελλάδα,
ανεξαρτήτως προθέσεων, σε έναν κοινό παρονομαστή οδηγούν, με απόλυτη ακρίβεια:
μία οικονομία αποσυναρμολογημένη και τσακισμένη, η οποία ασθμαίνοντας θα
προσπαθεί κάθε χρόνο να εκπληρώνει το χρέος της.

Μία οικονομία η οποία θα διαθέτει πολύ
φθηνό εργατικό δυναμικό, κάτω από το ήμισυ των αμοιβών που απολάμβαναν οι
Έλληνες πριν από τέσσερα ή πέντε χρόνια, με πολύ υψηλό ποσοστό ανέργων.

Μία οικονομία, της οποίας οι αξίες, η
περιουσία της δηλαδή, είτε μιλάμε για τη δημόσια γη, είτε για τις δημόσιες
επιχειρήσεις, τις τράπεζες, τα ξενοδοχεία της κ.ο.κ., θα έχει συμπιεστεί
δραματικά, κάτω από το ένα πέμπτο ή το ένα δέκατο των χρημάτων που έτσι κι
αλλιώς κάποτε επενδύθηκαν.

Ακόμη και οι αποταμιεύσεις των
ελληνικών οικογενειών που επενδύθηκαν στην παιδεία και την ειδίκευση της νέας
γενιάς, σε ξένες οικονομίες θα αποδίδουν τους καρπούς της. 

Αυτή είναι μία εικόνα καταστροφής για
την ελληνική κοινωνία, που θα μπορούσε να αλλάξει μόνο εφόσον στην χώρα άρχιζαν
άμεσα να δημιουργούνται προϋποθέσεις οικονομικής ανάπτυξης.

Αλλά, για να συμβεί αυτό, εκτός από την
αποφασιστικότητα, τη σοβαρότητα και το ανάστημα που επιβάλλεται να επιδείξει το
εγχώριο πολιτικό σύστημα, θα πρέπει οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και το διεθνές
οικονομικό περιβάλλον, να προχωρήσουν σε δύο γενναίες αποφάσεις, υπέρβασης του
σημερινού ελληνικού αδιεξόδου.

Πρώτον να προχωρήσουν σε ένα νέο
«κούρεμα» του ελληνικού χρέους που κατέχει ο λεγόμενος επίσημος τομέας, και
δεύτερον να σχηματιστεί ένα γερό «πακέτο» που θα διοχετευτεί για έργα υποδομής
και επενδύσεις τεχνολογίας στην ελληνική οικονομία, ένα είδος όπως θα λέγαμε
σχεδίου Μάρσαλ.

Θα πρέπει, κοντολογίς, το χρέος να
μειωθεί τουλάχιστον κατά 100 ή 80 δισ. Ευρώ (για να γίνει βιώσιμο) και να συνοδευτεί
από μία έξτρα τονωτική ένεση, τουλάχιστον 15 ή 20 δισ., για τα επόμενα τέσσερα
– πέντε χρόνια. Έτσι, μόνο, μπορεί να ανοίξει ο δρόμος και για την προσέλκυση
μεγάλων ιδιωτικών κεφαλαίων για την ανάπτυξη.