Όταν ακούς ¨δημοσιογράφος¨
Χρόνος ανάγνωσης: 5 λεπτά
Ο πολύς κόσμος έχει αναπτύξει μια τάση στερεοτυπική. Όταν
ακούει “δημοσιογράφος”, συνειρμικά ανακαλεί στη μνήμη του τον
άνκορμαν των τηλεοπτικών δελτίων. Που αρκετά συχνά είναι καλοπληρωμένος.
Κάποτε, πολύ καλοπληρωμένος- μαγκιά του. Και κάνει συζητήσιμη χρήση της ισχύος
του. Που, πάντως, δεν είναι τόσο μεγάλη όσο νομίζουμε.
χώρα και στην τσέπη τους, για να επηρεαστούν από μια άποψη, όσο πονηρά κι αν
σερβίρεται. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει: Προκαλούνται αν ακούσουν κάτι μη
συμβατό με αυτό που θεωρούν πραγματικότητα.
δημοσιογράφο με τον ιδιοκτήτη του ΜΜΕ. Το “εσείς οι δημοσιογράφοι”,
με το οποίο εκφέρονται όλες οι επικριτικές απόψεις της κοινωνίας κατά των μελών
του κλάδου, προσπερνά ότι στα περισσότερα Μέσα το ποσοστό ελεύθερης λειτουργίας
του δημοσιογράφου είναι σχετικά μικρό. (Και διεθνώς ισχύει αυτό, ας μη μας
κάνουν τον καμπόσο οι ΜπιΜπιΣιάδες που ανέχονται κίναιδους για λόγους
θεαματικότητας.) Αλλά και “να τα έλεγε” ο δημοσιογράφος, κυρίως την
εκτόνωση της μάζας θα υπηρετούσε, παρά θα άλλαζε τίποτε. Υπάρχουν
δημοσιογράφοι, άλλωστε, που γκαρίζουν “υπέρ του λαού” χρόνια τώρα.
Και;
τώρα με την Κρίση, είναι ένας κλάδος με χαμηλές αμοιβές, προβληματικές συνθήκες
εργασίας, υψηλό δείκτη ανασφάλειας κι ένα σκληρό, ακανόνιστο ωράριο που
υπονομεύει τα περιθώριά σου να έχεις μια νορμάλ προσωπική ζωή. Υπονομεύει
επίσης την υγεία σου.
ρυθμίσεις -που προβάλλονται σήμερα ως “προνομιακές- προς άγραν ευνοίας του
κλάδου. Αντικειμενικά, ωστόσο, πρόκειται για ένα δίκαιο καθεστώς. Η συντριπτική
πλειονότητα των δημοσιογράφων φθάνουν σε συντάξιμη ηλικία- αν φθάσουν- με μηδέν
αποταμιευτικό απόθεμα, αντίθετα με πλείστες άλλες κατηγορίες εργαζομένων, που
σήμερα μας δείχνουν με το δάχτυλο, από τον καναπέ του εξοχικού τους, μερικοί.
Σχεδόν κανένας δημοσιογράφος δεν πρόκειται να γίνει εργοδότης με όρους
στοιχειώδους κερδοφορίας. Η δε κατάσταση της υγείας είναι, των περισσοτέρων,
προβληματική.
Δίκιο έχεις. Να φύγω. Κι εγώ, και όλοι, να αρχίσουμε να εμφιαλώνουμε τσίπουρα,
και να πίνουμε κι όλας. Αλλά κάποιος πρέπει να μένει πίσω, να ασκεί το
παλιοεπαγγελματάκι μας, ώστε -πέρα από τον “μεγαλοδημοσιογράφο του
κεντρικού καναλιού” (αν υπάρχει και αυτός, πια) να μπορεί να βγαίνει το
εφημεριδάκι στην Πάτρα, στα Γιάννινα, τη Χίο, το Ηράκλειο. Αυτό δεν είναι μόνο
κοινωνική ανάγκη. Είναι αναγκαίο και για τη δημοκρατία.
κάποιο τρόπο. Εμείς οδηγούμαστε στο “κανέναν τρόπο”. Όποιος προωθεί
την αποψίλωση των δημοσιογράφων από τα όποια μέτρα στήριξης, ουσιαστικά χτυπάει
τον κλάδο, ο οποίος, ειδικά στις μέρες μας, μέτρα προστασίας χρειάζεται και όχι
να του κλωτσάνε το σκαμνί στην αγχόνη.
απεργίες μάλλον αποσυνδέουν τον πολίτη από την έξη της ενημέρωσης παρά βοηθούν
τον κλάδο. Χώρια το πλήγμα στις επιχειρήσεις, που προσπαθούν να μείνουν
επιχειρήσεις. Αυτά γράφτηκαν σαν μια ελάχιστη συμβολή στην ενημέρωση του κοινού
ως προς τι είναι ο δημοσιογράφος σήμερα, όσο υπάρχουν δημοσιογράφοι και όσο
υπάρχει “σήμερα”.
Μάγνης είναι δημοσιογράφος , στέλεχος της εφημερίδας ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ