Μία κυβέρνηση στην Ευρώπη

Κανένα κράτος της Ευρώπης δεν μπορεί από μόνο του να εγγυηθεί την
χρηματοπιστωτική σταθερότητα.  Κανένα
επίσης δεν μπορεί από μόνο του να διασφαλίσει ανάπτυξη και ευημερία.  Και κανένα δεν μπορεί λειτουργώντας σε εθνικό
μόνο επίπεδο, ούτε βέβαια και η Γερμανία, να αντιπαλέψει τεράστιες παγκόσμιες
δυνάμεις όπως οι Η.Π.Α., η Κίνα ή ακόμη και η Ρωσία.

Όλα αυτά, με μαθηματική
ακρίβεια, οδηγούν στη δημιουργία της Ομοσπονδίας της Ευρώπης.  Η παγκοσμιοποίηση, με άλλα λόγια επιβάλει την
Ομοσπονδία.

Οποιαδήποτε πολιτική, λοιπόν, αναπτύσσεται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο
(και όχι σε εθνικό), είναι ένα βήμα προς τον μεγάλο και αναγκαίο στόχο.  Οποιαδήποτε κίνηση δουλεύει υπέρ της
ενοποίησης των κανόνων και διαμορφώνει υπερεθνικούς μηχανισμούς και θεσμούς,
επιταχύνει την ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής στρατηγικής. 

Μιλάμε για ένα μονόδρομο, τον οποίο υπηρετούν ήδη αποφάσεις ή
επιλογές, όπως ο ενισχυμένος ρόλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην αγορά
ομολόγων, ο ενιαίος Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM), η τραπεζική ενοποίηση, το
δημοσιονομικό σύμφωνο, ακόμη και η στροφή για την παραμονή της Ελλάδας εντός
του ευρώ.  Αύριο θα είναι το Ευρωομόλογο,
η μεταφορά πόρων για την ανάπτυξη, οι υπερυπουργοί της Ευρωζώνης, μία κοινή
κυβέρνηση.

Η Ευρώπη, για να ξεπεράσει την κρίση και να δημιουργήσει
συνολικότερα συνθήκες σταθερότητας και οικονομικής ανάπτυξης, χρειάζεται εν
τέλει μία κυβέρνηση, ισχυρή, πάνω από τις εθνικές κυβερνήσεις. 

Χρειάζεται οπωσδήποτε μία κυβέρνηση της Ευρώπης, που θα παίρνει
άμεσα αποφάσεις για όλα τα κράτη μέλη. 
Μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση.  Εκεί
θα φθάσουμε και θα είναι ένα μοναδικό ιστορικό επίτευγμα, αλλά και μία μοναδική
επιλογή επιβίωσης.  Οι εξελίξεις είναι
όλες συγκλίνουσες, αλλά συντελούνται σε έναν πολύ αργό πολιτικό χρόνο και αυτό
οι οικονομίες και οι λαοί της Ευρώπης το πληρώνουν ήδη πολύ ακριβά…

Ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσουμε την εθνοκεντρική μας
προσκόλληση, να συναισθανθούμε τα μεγέθη και να λειτουργήσουμε ως κομμάτι
αναπόσπαστο αυτής της ιστορικής αναγκαιότητας, είναι να νικήσουμε τον ανελέητο
χρόνο της οικονομίας με την πολιτική.

Να πολιτικοποιήσουμε την Ευρώπη ως σύστημα αποφάσεων και
διακυβέρνησης, από τη μία άκρη της ως την άλλη. 
Να νομιμοποιήσουμε την εξουσία σε μία οντότητα 400 και πλέον
εκατομμυρίων ανθρώπων, εκλέγοντας την ηγεσία που θα παίρνει τις αποφάσεις για
την Ευρώπη. 

Με βάση τις πολιτικές πλατφόρμες, κομμάτων ή συνασπισμών κομμάτων,
σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.  Χωρίς αυτή τη
δημοκρατία (που δεν υπάρχει) η Ευρώπη δεν θα μπορέσει σχετικά εύκολα ή σχετικά
γρήγορα να αναβαθμιστεί στο επίπεδο Ομοσπονδίας.  Και ο πρόεδρος ή ο πρωθυπουργός της Ευρώπης,
ο Ομοσπονδιακός υπουργός Οικονομικών, δημοκρατικά εκλεγμένοι πρέπει να είναι
από τους Ευρωπαίους (όλους) πολίτες. 

Δεν μπορεί να αποφασίζει μόνο η γερμανική κυβέρνηση (ή το πολύ
μαζί με τη γαλλική) για το μέλλον των λαών όλης της Ευρώπης.  Δεν μπορεί το σύστημα αυτό να λειτουργήσει
ενωτικά και αποδοτικά επί μακρόν.  Δεν
εγγυάται και δεν νομιμοποιεί για Ομοσπονδία. 

Οι ηγεσίες της Γερμανίας ή της Γαλλίας εκλέχθηκαν στη βάση εθνικών
πολιτικών προγραμμάτων, από ένα κομμάτι των Γερμανών ή των Γάλλων
ψηφοφόρων.  Δεν μπορούν, πλέον, να
καθορίζουν από μόνες τους τις τύχες των λαών μίας ολόκληρης Ηπείρου, με γνώμονα
το κομματικό τους συμφέρον ή το συμφέρον μίας εθνικής ελίτ.

* Ο
Γιάννης Κοτόφωλος είναι δημοσιογράφος στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ , με καταγωγή από τη
Δωρίδα.