ΙΣΟΔΥΝΑΜΑ ΜΕΤΡΑ ΜΕ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ Ή ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΣΤΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ;

Του  Θανάση Λουκόπουλου

Εάν στα αλήθεια δεν
έχει χαθεί, το ισχυρό και απαράμιλλο αίσθημα της αυτογνωσίας, που τροφοδοτεί
και την αυτοσυντήρηση στην λειτουργία των πολιτικών συστημάτων, τότε η κυρίαρχη
πολιτική τάξη και η οικονομική ελίτ της ευρωζώνης, θα πρέπει να έχει
δρομολογήσει επιλογές και αποφάσεις για την αντιμετώπιση των τεράστιων
προβλημάτων. Θα πρέπει να έχει κάνει τις επιλογές της για τον εξορθολογισμό των
σοβαρών ανισορροπιών, που παρατηρούνται στην οικονομική διαχείριση σε Ισπανία
και Ιταλία.

Αυτό, εκ των
πραγμάτων, οδηγεί στην υιοθέτηση πολιτικών, που κατά τον έναν ή τον άλλον
τρόπο, αντιμετωπίζουν συνολικά την κρίση χρέους στην ευρωζώνη. Θα ήταν λογικό
και αναμενόμενο για να μην μετατραπεί ολόκληρη η Ευρώπη σε ένα απέραντο πεδίο
αλληλοσπαρασσόμενων τάξεων, ομάδων και συμφερόντων.

Κάπου εκεί ανάμεσα,
χωρίς φυσικά να ανατρέπεται ο συνολικός προγραμματισμός, βρίσκει τη λύση του
και το ελληνικό πρόβλημα. Το οποίο – όπως έχουν παραδεχθεί κορυφαίοι παράγοντες
της ευρωζώνης- είναι δυσανάλογα της πρωτοφανούς, αλλά και ισοπεδωτικής
δημοσιότητας που έχει πάρει.

Σε αυτό το κρισιμότατο σταυροδρόμι που έχει βρεθεί η
Ελλάδα και η Ευρώπη, δύο είναι οι επιλογές:

▪ Να επιμείνουν οι
Ευρωπαίοι και η τρόικα σε όλα αυτά τα εξοντωτικά μέτρα, που προτείνουν για τους
επόμενους μήνες και τα οποία θεωρείται σίγουρο ότι θα αποσαρθρώσουν ολόκληρο
τον κοινωνικό ιστό και θα προκαλέσουν απρόβλεπτες ανατροπές στη λειτουργία των
πολιτικών κομμάτων, χωρίς στο τέλος να είναι βέβαιο ότι θα αποδώσουν τα
αναμενόμενα. Το αντίθετο μάλιστα.

▪ Να δεσμεύσουν τους
πάντες προς την κατεύθυνση όλων των ισοδύναμων μέτρων που προτείνουν τα κόμματα
του κυβερνητικού συνασπισμού, που είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα και είναι
εφικτό να υλοποιηθούν. Με παράλληλο, όμως, άνοιγμα όλων των διαδικασιών που
οδηγούν στην εκταμίευση της δόσης και στην υλοποίηση όλων των αναπτυξιακών-
επενδυτικών προτάσεων, μέσω της ανακεφαλαιοποίησης των Τραπεζών.

Στην πρώτη περίπτωση, θα έχουμε μια διαρκή κοινωνική και
πολιτική αστάθεια, που το πιο πιθανό είναι να οδηγήσει, μετά από 7-8 μήνες,
στην πτώση της τρικομματικής κυβέρνησης. Καθώς, φυσικό είναι ότι μέσα σε ένα
τέτοιο βεβαρυμμένο περιβάλλον, θα είναι αδύνατον να αποδώσουν οικονομικά μέτρα
και να εισπραχτούν ποσά της τάξεως των 12 και 13 δις ευρώ.

Στην δεύτερη περίπτωση, χωρίς να υποστέλλεται ή να
υποκαθίσταται η προσπάθεια για δημοσιονομική εξυγίανση, δημιουργία πρωτογενούς
πλεονάσματος και καταπολέμησης όλων ανεξαρτήτως των
παρασιτικών-αντιπαραγωγικών-διαβρωτικών φαινομένων της ελληνικής οικονομίας, θα
έχουμε τη δημιουργία ενός ομαλού και 
υγιούς περιβάλλοντος, μέσα στον οποίο μπορεί να καρποφορήσουν όλες οι
προσπάθειες. Μόνο σε ένα τέτοιο περιβάλλον θα ήταν εύκολο να ανθίσουν όλες οι
επενδυτικές και αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, που με τη σειρά τους θα αναδιατάξουν
τις οικονομικές προοπτικές της χώρας και θα αυξήσουν τον παραγόμενο πλούτο, από
τον οποίο θα έχουν να ωφεληθούν τα μέγιστα τα δημόσια έσοδα.

Τίποτα από τα τελευταία
δεν θα συμβεί εάν επιμείνουν στις σκοτεινές διαδρομές της πρώτης περίπτωσης.
Δεν έχουν να προσδοκούν ούτε καν αξιοπρεπή έσοδα από τα πωλητήρια -με
σκοτωμένες όπως είναι φυσικό τιμές- όλων των επιχειρήσεων του δημοσίου που, υπό
άλλες συνθήκες, θα μπορούσαν να αποτελέσουν αναπτυξιακό πλεονέκτημα.