Αλλαγή κολοσσιαίας σημασίας

Εντυπωσιακά θετικές συνέπειες θα έχει αλυσιδωτά, η απόφαση της
Ευρωζώνης να προχωρήσει η υπόθεση της ενοποίησης του ευρωπαϊκού τραπεζικού
συστήματος.

Ακόμη και για την Ελλάδα, ειδικότερα, το γεγονός ότι η καθοδήγηση
και η εποπτεία του εγχώριων τραπεζών θα βρίσκεται στα χέρια της Ευρωπαϊκής
Κεντρικής Τράπεζας, δημιουργεί υπό τις παρούσες δύσκολες συνθήκες της χώρας,
άλλες βεβαιότητες για την επαναφορά των καταθέσεων, για την διοχέτευση
ρευστότητας στην αγορά, τις επενδύσεις, αλλά και την εκλογίκευση σταδιακά των
επιτοκίων χορηγήσεων και καταθέσεων.

Πρόκειται για μία κολοσσιαίας σημασίας αλλαγή, που μόνο προς
όφελος της χώρας μας, του ενιαίου νομίσματος και της Ευρώπης, προβλέπεται να
λειτουργήσει από τις αρχές του 2013.

Κατά κύριο λόγο, η ενοποίηση του τραπεζικού συστήματος αποτελεί
ένα μεγάλο και καθοριστικό βήμα προς την οικονομική αλλά και την πολιτική
ενοποίηση της Ευρώπης, ένα βήμα που έπρεπε να είχε γίνει πολλά χρόνια νωρίτερα,
για να πατάει σε έδαφος στέρεο και το ενιαίο νόμισμα. Σίγουρα, το βάθος και η
έκταση της σημερινής κρίσης στη Ζώνη του Ευρώ θα είχαν αποφευχθεί.

Ο κατακερματισμός του τραπεζικού συστήματος αποδείχτηκε ότι ήταν
μία θεμελιώδης δομική ανεπάρκεια για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, από τη στιγμή που
οι τράπεζες, η καρδιά του οικονομικού συστήματος, λειτουργούσαν με διαφορετικές
ταχύτητες, καλύπτοντας διαφορετικές ανάγκες και προτεραιότητες σε εθνικό
επίπεδο, με διαφορετικές τιμολογήσεις και εγγυήσεις.

 

Πολλώ δε μάλλον όταν οι
περισσότεροι χρηματοπιστωτικοί όμιλοι δραστηριοποιούνται πλέον υπερεθνικά, σε
πολλές δεκάδες χώρες. Η νέα πολιτική και η ενιαία εποπτεία των τραπεζών,
συνιστούν συνεπώς ένα σημαντικότατο κομμάτι της ολοκλήρωσης της ενιαίας αγοράς
και της επικράτησης του ευρώ.

Η νομισματική και οικονομική ένωση, είναι πλέον φανερό μετά από
την εμπειρία και τα δεινά της κρίσης, ότι προϋπέθετε την τραπεζική ένωση της
Ευρώπης. Γι αυτό, κατά την προσωπική μας γνώμη, μιλάμε για την σημαντικότερη
ίσως απόφαση μετά το Μάαστριχτ.

Με την απόφαση αυτή και το πλαίσιο των κοινών κανόνων πού
περιλαμβάνει και αφορούν από τη χορήγηση ή την ανάκληση τραπεζικών αδειών, την
χορήγηση ρευστότητας, τις προϋποθέσεις επενδύσεων και δανειοδοτήσεων, την
επάρκεια κεφαλαίων, την αξιολόγηση διοικητικών σχεδίων, την εγγύηση των
καταθέσεων, τις ανακεφαλαιοποιήσεις κ.ο.κ., σπάει και ο ομφάλιος λώρος μεταξύ
των εθνικών κρατών και των τραπεζών τους.

Σπάει ο φαύλος κύκλος μεταξύ του χρέους των κρατών και των
τραπεζών. Το σύστημα γίνεται απόλυτα ευρωπαϊκό. Και με όλα αυτά, συν τις
ανοικτές παρεμβάσεις στην αγορά ομολόγων, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα γίνεται
ο δανειστής τελευταίας προσφυγής, ότι καλύτερο δηλαδή για να αρχίσουμε να
ξεκολλάμε από την κρίση.

Με τα δεδομένα αυτά να διευκρινίσουμε, επιπλέον και ειδικότερα,
πως ακόμη και εάν κάποια τράπεζα χρεοκοπήσει ή ανακεφαλαιοποιηθεί, ο εγγυητής
είναι η ΕΚΤ και ότι το κόστος αυτό δεν θα το επωμιστεί το κράτος και ο
φορολογούμενος, αλλά το τραπεζικό ευρω-σύστημα.

Η εξέλιξη είναι πολιτική, διότι εάν εξαιρέσουμε τις ελληνικές
τράπεζες που υπέστησαν τη μεγάλη ζημιά εξαιτίας της χρεοκοπίας του ελληνικού
κράτους που είχαν δανείσει (με τις ευλογίες των οίκων αξιολόγησης), στις άλλες
χώρες οι ζημιές προήλθαν καθαρά από μια αλόγιστη χρηματοδοτική φούσκα…