ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΕΣ ΑΝΤΙΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗ ΣΚΛΗΡΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑΣ

Έκαναν ξανά
το λάθος να θεωρούν ότι οι θέσεις αυτές μπορούν ν’ αποτελέσουν από μόνες τους,
τους άξονες της εθνικής στρατηγικής που αναζητάει η χώρα, όταν είναι γνωστό σε
όλους ότι διαμορφώθηκαν  κάτω από
καθεστώς μικροπολιτικών διαγκωνισμών και υπερβολής καθώς και ανάδειξης της
αρρωστημένης πλέον νοοτροπίας, ότι κάθε μια ξεχωριστά μπορεί να εκφράσει
αυθεντικά τα μηνύματα που θέλει να στείλει ο λαός στην πολιτική ηγεσία.

Ήταν
αναμενόμενο γιατί οι ηγεσίες των κομμάτων, δυσκολεύονται να αφομοιώσουν την
ανάγκη διαμόρφωσης όχι απλά ενός πλαισίου, αλλά διαμόρφωσης συγκεκριμένων
εθνικών προτεραιοτήτων που θα οδηγήσουν την χώρα στη νέα πραγματικότητα. Του
νέου, δηλαδή, παραγωγικού και οικονομικού μοντέλου καθώς και μιας άλλης
παραγωγικής ανασυγκρότησης με εθνικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά.

Παρά ταύτα
δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε τις φιλότιμες προσπάθειες που κατέβαλαν οι
ηγεσίες των περισσοτέρων κομμάτων, να προσαρμόσουν κάποιες από τις κομματικές
τους θέσεις, στις ανάγκες της δύσκολης και περίπλοκης συγκυρίας.

Το έκαναν
εξ’ ανάγκης οι ηγεσίες  Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ,
χωρίς παρόλα αυτά να καλύπτουν όλο το φάσμα των αναπάντητων ερωτημάτων που
έχουν ενώπιών τους. Υπάρχει, βεβαίως, το ελαφρυντικό της πρωτόγνωρης
διαδικασίας της τρικομματικής κυβερνητικής συνεργασίας. Αυτό, όμως, δεν μπορεί
να αποτελεί άλλοθι για χρονική παράταση των αξόνων εκείνων κυβερνητικής
πολιτικής, που πρέπει να υλοποιηθούν καθώς αυτή την ώρα οι ανάγκες των κοινωνικών
τάξεων και των παραγωγικών δυνάμεων είναι πολλαπλάσιες από μια άλλη φυσιολογική
πολιτική περίοδο.

Το έκανε σ’
ένα βαθμό και ο ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως μέσω των ομιλιών κορυφαίων στελεχών –βουλευτών
του, που έκριναν ότι είναι η ώρα για μια δημιουργική αντιπαράθεση με
προσαρμογές και υλοποιήσιμες προτάσεις. Ο ίδιος, ο Αλέξης Τσίπρας, στα πλαίσια
προφανώς του εξισορροπητικού του ρόλου, θέλησε να εστιάσει στην πόλωση και στην
σκληρή αντιπαράθεση σε μια προσπάθεια να εκφράσει τις πολλές ενδοπαραταξιακές
αντίρροπες τάσεις και τις πολλές αντιφάσεις του προγράμματός του.

Οι
σκοπιμότητες, ωστόσο, που επέβαλαν στις ηγεσίες των κομμάτων να εμφανιστούν στη
Βουλή με το συγκεκριμένο ύφος και 
πολωτική επιχειρηματολογία, πρέπει ν’ απαλειφθούν από τον δημόσιο
διάλογο, που αρχίζει από αύριο, για τα μέσα, τον τρόπο και το χρονοδιάγραμμα
εξόδου της χώρας από την κρίση.

Δεν είναι
αδόκιμο, ούτε εξωπραγματικό να πούμε ότι ακόμα κι αυτή η πρωτοφανής κρίση,
γεννάει ευκαιρίες. Αυτό που πρέπει ν’ απαντηθεί τώρα είναι κατά πόσο οι
πολιτικές ηγεσίες έχουν τη δύναμη, την 
θέληση και την αποφασιστικότητα να τις εκμεταλλευτούν.

Ευκαιρίες
που πρώτα απ’ όλα μπορούν ν’ αλλάξουν τις λειτουργίες του ίδιου του πολιτικού
συστήματος, κάτι που έμοιαζε σχεδόν αδύνατο σε άλλες κοινοβουλευτικές
περιόδους. Μπορούν ν’ αλλάξουν το παρασιτικό πλαίσιο πλειάδας
αντιπαραγωγικών-οικονομικών δραστηριοτήτων, ώστε ν’ απαλλαγεί η οικονομία από
τα βαρίδια που την κρατούσαν καθηλωμένη. Μπορούν, επίσης, ν’ αλλάξουν τον χάρτη
των  διαχρονικών καρκινωμάτων που
συνιστούσαν οι πρακτικές της φοροδιαφυγής, της διαπλοκής, της διαφθοράς, των
εναρμονισμένων πρακτικών  του αθέμιτου
ανταγωνισμού, καθώς και της σύμπτυξης πάσης φύσεως καρτέλ που εκτίναξαν στα ύψη
το κόστος ζωής των Ελλήνων.

Αν αυτά τα
αρνηθούν η Τρόικα και τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε., τότε θα είναι αυτοί οι
υπόλογοι απέναντι στις κοινωνίες και τις παραγωγικές δυνάμεις των χωρών του
ευρωπαϊκού Νότου, οι οποίες θα πληγούν βάναυσα από την μετάδοση της κρίσης, που
είναι βέβαιο ότι  θα γίνει αν αποτύχει το
ελληνικό εγχείρημα.

Ας
αναφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Θα
επιμείνουν η Τρόικα και τα θεσμικά κοινοτικά όργανα να πιέζουν για
μεταρρυθμίσεις, ιδιωτικοποιήσεις  και
πιστή εφαρμογή του δημοσιονομικού συμφώνου, αλλά θα είναι δύσκολο ν’ αρνηθούν
την απαίτηση ολοκλήρου της κοινωνίας, για δραστικές αλλαγές στη λειτουργία του
τραπεζικού συστήματος. Θα είναι δύσκολο ν’ αρνηθούν την ανακεφαλαιοποίηση των
τραπεζών κατά το πρότυπο Ιταλίας-Ισπανίας-Πορτογαλίας που θα διευκολύνει κατά
πολύ τις εθνικές προτεραιότητες για ρευστότητα στην αγορά. Θα είναι δύσκολο να
συνεχίζουν να προστατεύουν τις κλειστές ομάδες τραπεζιτών, που μπλοκάρουν το
άνοιγμα όλων των διαδικασιών, που οδηγούν σε επενδύσεις και ανάπτυξη.

Θα
επιμείνουν να πιέζουν για άμεσες ιδιωτικοποιήσεις, αλλά θα είναι δύσκολο να
αρνηθούν ολοκληρωμένες αντιπροτάσεις, για πιο ελαστική εφαρμογή κάποιων
κοινοτικών οδηγιών, που εμποδίζουν τη δημιουργία διακρατικών συμφωνιών,
κοινοπρακτικών σχημάτων και συμπράξεων ιδιωτικού και δημοσίου τομέα για την
αποδοτική αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας.

Ακόμη, θα
είναι δύσκολο για την Τρόικα και τα αρμόδια κοινοτικά όργανα να υπερασπισθούν
κάποιες λεόντειες συμφωνίες που οι επιτήδειοι έχουν κατά νου να προωθήσουν στον
χώρο π.χ. της ενέργειας και ν’ αρνηθούν σοβαρές αντιπροτάσεις για τη δημιουργία
ενός ολοκληρωμένου μικτού συστήματος στη ΔΕΗ, που δεν θα την αποκόπτει από το
δημόσιο έλεγχο, αλλά από την άλλη θα εξαλείφει τις εστίες σπατάλης και
διαφθοράς που δημιουργούσαν ελλείμματα.

Ιδού κατά
συνέπεια πεδίον διαπραγμάτευσης λαμπρόν.

Με
σοβαρότητα και  μεθοδικότητα. Σημείο προς
σημείο και περίπτωση με περίπτωση, αλλά και μ’ ένα ισχυρό ενιαίο μέτωπο
απέναντι στις παντοειδείς πιέσεις. Αλλά και με απόκρουση όλων των ύπουλων
διεμβολήσεων που είναι βέβαιο ότι θα εκδηλωθούν από τους δανειστές μας.
Στοιχεία, δυστυχώς, που δεν είχαν οι κυβερνήσεις Γιώργου Παπανδρέου και Λουκά
Παπαδήμου.

Σε κάθε
σκληρό μέτρο που προτείνουν οι τροϊκανοί θα πρέπει να υπάρξει ολοκληρωμένη
αναπτυξιακή αντιπρόταση για παρεμφερή θέματα.

Οι
μονομανίες των υπηρεσιακών στελεχών της Τρόικας, αντιμετωπίζονται μόνο με
πολιτική διαπραγμάτευση σε επίπεδο κορυφής και όχι το αντίστροφο.