Η ΑΔΙΕΞΟΔΗ ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΥΛΟΠΟΙΗΣΙΜΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ

Του Θανάση Λουκόπουλου

Τελευταία ευκαιρία για τα
κόμματα, τις πολιτικές προσωπικότητες, τις κοινωνικές δυνάμεις καθώς μπαίνουμε
στην τελική ευθεία για της καθοριστικής σημασίας εκλογές της 6ης Μαΐου.

Εξαντλούνται τα περιθώρια
για μια παραγωγική και εποικοδομητική προεκλογική αντιπαράθεση, που θα
δημιουργήσει θετικές προσδοκίες, αλλά και θα αφήσει θετική παρακαταθήκη στην
ακανθώδη μετεκλογική περίοδο.

Ακόμη, προλαβαίνουν για μία
δημιουργική στροφή στο δρόμο που θα διανύσουν, ως τις εκλογές. Για μια
αναθεώρηση θέσεων και πρακτικών, που θα απελευθερώσει τις εγκλωβισμένες
δυνάμεις και θα ενισχύσει το αίσθημα ευθύνης και εθνικής αυτοπεποίθησης. Είναι
το μόνο που σε συνδυασμό με την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών στην
Ευρώπη(βλέπε Γαλλία), μπορεί να ανακόψει τις οριζόντιες λογικές μείωσης των
μισθών και να δώσει ουσία στην στοχευμένη ανάπτυξη.

Μέχρι τώρα, οι ηγεσίες των
κομμάτων επιμένουν σε μια ευκαιριακή και  επικοινωνιακού τύπου αντιπαράθεση, που το μόνο
που προσθέτει είναι πικρία και απογοήτευση στους ανήσυχους και τρομαγμένους
πολίτες.

Το ΠΑΣΟΚ και ο νέος Πρόεδρός
του Ευάγγελος Βενιζέλος, εγκλωβισμένος στις ολέθριες επιλογές του 2010 και δεν
μπορεί, αλλά εμφανίζεται και να μην θέλει ,να σπάσει τα αυτοκαταστροφικά
δεσμά[που επέβαλαν άλλοι] με μια γενναία αναθεώρηση όλων εκείνων των πολιτικών,
που το ακυρώνουν ως κοινωνικό και προοδευτικό πολιτικό οργανισμό.

Η προσπάθεια εξαντλείται στη
περιθωριοποίηση (σωστά) των προσώπων  που
οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό καταστροφικό αδιέξοδο, χωρίς να τολμά την
επιβεβλημένη υπέρβαση από τις διαχειριστικού τύπου λογικές, τις οποίες πληρώνει
ακριβά η χώρα.

 Οι περί παντός του επιστητού, θεωρητικοί
μονόλογοι του νέου Προέδρου ,σε τρόπο ώστε να αναδεικνύεται η ευχέρεια και η
ικανότητά του σε σχέση μ’ αυτή του προκατόχου του Γιώργου Παπανδρέου, δεν
μπορεί εκ των πραγμάτων και από μόνη της να σηματοδοτήσει τη δυναμική φυγή από
το πρόβλημα.

 Η τακτική του «λέω πολλά επειδή ακριβώς δεν
θέλω να πω τίποτα» άρχισε ήδη να ενοχλεί και είναι ορατός ο κίνδυνος
εγκλωβισμού ολόκληρου του στελεχιακού δυναμικού  του ΠΑΣΟΚ ,που μπορεί να συνεισφέρει με
σοβαρές και ρηξικέλευθες προτάσεις εξόδου από την κρίση.

΄Αλλωστε το ζητούμε αυτών  των εκλογών, δεν είναι η αναμόχλευση των στενά
κομματικών επιδιώξεων, μέσω της αναδιάταξης των προσωπικών φιλοδοξιών των ηγετικών
στελεχών. Είναι  η διατήρηση των εθνικών
χαρακτηριστικών της χώρας και η συνοχή της κοινωνίας.

 Το ζητούμενο επίσης είναι, να κοινολογηθούν
και να εγκριθούν οι συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές που
βάσει χρονοδιαγράμματος και προτεραιοτήτων ,θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση
και όχι αυτές που είναι αρεστές στους πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους
Βρυξελλών και Βερολίνου.

 Αυτές το μόνο που κάνουν είναι να αναπαράγουν
το αδιέξοδο. Για παράδειγμα το «τρίγωνο της συμφοράς» διαφθορά-διαπλοκή-φοροδιαφυγή,
δεν αντιμετωπίζεται με «μεταρρυθμιστικές λύσεις» τύπου Ζήμενς , υποβρυχίων και
τώρα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, για τις οποίες κόπτεται το διευθυντήριο
των Βρυξελλών.

Η Νέα Δημοκρατία και ο
Αντώνης Σαμαράς, επιλέγοντας την στρατηγική της αυτοδυναμίας που είναι σαφώς
αναντίστοιχη με τις προσδοκίες των προβληματισμένων πολιτών, περιχαρακώνεται σε
ένα πλαίσιο θέσεων και απόψεων που αυτοακυρώνεται ,με τον τρόπο που
προβάλλεται, αλλά και με τον τρόπο που επιχειρείται να επιβληθεί στο εκλογικό
σώμα.

Υπό άλλες συνθήκες και
λιγότερο αυτάρεσκη τακτική, αρκετές απ’ αυτές θα μπορούσαν να αποτελέσουν
χρήσιμο υλικό για το νέο εθνικό –κοινωνικό σχέδιο δράσης, που χρειάζεται η
χώρα. Θέλει να εξαιρεί τον εαυτό της από τον ούτως ή άλλως αδιέξοδο δρόμο του
μνημονιακού μονόδρομου, που επεβλήθη στη χώρα μας και με δική της ευθύνη, αλλά
από την άλλη   αρνείται επιλογές που μας αποδεσμεύουν από τις
καταστροφικές διατάξεις του μνημονίου.

 Αρνείται επίσης  και μια συμφωνία με τις άλλες πολιτικές
δυνάμεις για μια ενδιάμεση λύση ,μεταξύ μνημονίου και άτακτης χροωκοπίας,που θα
διεκδικηθεί με αξιώσεις από την τρόικα.

Από την άλλη πλευρά τα
κόμματα της κυβερνούσας Αριστεράς και της λαϊκής αντιμνημονιακής Δεξιάς, πρέπει
να κατανοήσουν ότι δεν προσφέρουν λύση με το να επιδεικνύουν τη συγκομιδή
προσώπων και  μεθόδων ,αλλά και το ψάρεμα
προτάσεων που κυκλοφορούν στην αγορά , για να ικανοποιήσουν τις εκλογικές
ανάγκες της περιόδου. Ούτε φυσικά με το να διαγκωνίζονται στην ακραία
αντιμνημονιακή ρητορική, προκειμένου να θολώσουν το τοπίο και να κρύψουν τις
εμφανείς αδυναμίες τους.

Το θετικό γεγονός της
ύπαρξής τους, της καθόδου τους στις εκλογές και της δημοκοπικής τους άνθισης,
δεν πρέπει να το μετατρέψουν σε ένα μεταφυσικό θεώρημα, που θα χαϊδεύει τους
απογοητευμένους πολίτες προεκλογικά και θα τους εγκαταλείπει στη μιζέρια τους,
μετεκλογικά. Πρέπει από τώρα με στοιχειοθετημένες θέσεις και υλοποιήσιμο
προγραμματικό λόγο, να δώσουν σοβαρή μετεκλογική προοπτική σε συνθήκες μη
αυτοδυναμίας

Συμπερασματικά, πρέπει να
καταλάβουν οι πάντες:

Η εποχή που η στοχευμένη
πόλωση, μέσω της επίδειξης των κομματικών αυθεντιών ,του αποπροσανατολισμού και
της επιλεκτικής διαστρέβλωσης των θέσεων των αντιπάλων, έχει παρέλθει. Στη
συγκεκριμένη δε στιγμή είναι και εξαιρετικά επικίνδυνη.