Η τεχνοκρατική Ε.Ε. πεθαίνει
- Διαφήμιση -
Χρόνος ανάγνωσης: 2 λεπτά
Στην Ευρώπη πρέπει να ανοίξει ένα μεγάλο ντιμπέιτ με επίκεντρο την πολιτική και τη δημοκρατία. Η Ευρώπη δεν μπορεί να επιβιώσει και να προχωρήσει παρά πέρα, χωρίς την αναβάθμιση της δημοκρατίας, χωρίς με άλλα λόγια τη συμμετοχή των λαών της στο τεράστιο εγχείρημα της ενοποίησης, το οποίο επιβάλει άλλες πολιτικές δομές και ισχυρό συλλογικό κέντρο αποφάσεων.
Αλλά, δεν μπορεί να ανοίξει τον διασκελισμό της ούτε χωρίς την υπερ-πολιτικοποίηση των μηχανισμών που λαμβάνουν τις αποφάσεις, γιατί τα προβλήματα που πρέπει να επιλυθούν είναι καθολικά (υπερεθνικά) και είναι κολοσσιαία για το επίπεδο διαβίωσης, την απασχόληση, τη συμμετοχή και την ασφάλεια εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων στο μέλλον. Εξω από τη στενή ταμειο-λογιστική αντίληψη ορισμένων μόνο ειδικών κέντρων αποφάσεων.
Είναι τόσο μεγάλες οι αλλαγές και οι προκλήσεις που ανέδειξε – με βίαιο σχεδόν τρόπο – η σημερινή μεγάλη οικονομική κρίση, που η τεχνοκρατική διάσταση και η τεχνοκρατική διακυβέρνηση της Ευρώπης, δεν μπορούν πλέον να τις σηκώσουν.
Αυτό το κεφάλαιο, αργά ή γρήγορα, θα κλείσει. Και η υπόθεση της ενωμένης Ευρώπης ή θα επιταχυνθεί (κάνοντας μεγάλες πολιτικές υπερβάσεις για τα έως τώρα δεδομένα) ή διαφορετικά, ως τεχνοκρατική μόνο υπόθεση, θα πεθάνει…
Η κρίση ξεπρόβαλε την ανάγκη πολιτικοποίησης της Ευρώπης και την ανάγκη δημοκρατικής νομιμοποίησης των αποφάσεων. Η εξέλιξη αυτή αποκτά εκ των πραγμάτων δυναμική, η οποία ούτε να αγνοηθεί μπορεί ούτε να ματαιωθεί είναι πλέον δυνατό.
Η πολιτική-δημοκρατική Ευρώπη είναι σήμερα η πεμπτουσία του προβλήματος. Δεν μπορεί να αποφασίζει μόνο η Μέρκελ ή το πολύ η Μέρκελ και από πίσω της ο Σαρκοζί για το μέλλον των λαών της Ευρώπης. Οι συγκεκριμένες πολιτικές ηγεσίες, εκπροσωπούν μόνο ένα κομμάτι των Γερμανών ή των Γάλλων ψηφοφόρων.
Και όμως, καθορίζουν τις τύχες μίας Ηπείρου με γνώμονα τις περισσότερες φορές το δικό τους κομματικό συμφέρον ή το συμφέρον μίας εθνικής οικονομικής ελίτ. Ακόμη και τα αντιπολιτευόμενα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα των χωρών τους, για παράδειγμα, έχουν διαφορετική άποψη για την πολιτική τους, όσον αφορά την πορεία της Ευρώπης.
Ποιος λοιπόν και με ποια κριτήρια θα αποφασίσει για το δημοσιονομικό σύμφωνο; Για το ευρωομόλογο; Ή για την μεταφορά επενδυτικών πόρων από τον πλούσιο Βορρά στον φτωχότερο και τραυματισμένο από την κρίση Νότο, αναγκαία συνθήκη για να βγούμε από την κρίση και να μην κονιορτοποιηθεί η Ευρώπη; Εάν δεν αλλάξουν οι πολιτικές διαδικασίες, πως θα ληφθούν όλες αυτές οι αποφάσεις, οι οποίες καθορίζουν τα πάντα και δεσμεύουν 400 εκατομμύρια πολίτες;
Οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση, εκεί που έχουν φθάσει σήμερα τα πράγματα, πολύ λίγο μπορεί να βοηθήσει στη διαμόρφωση βιώσιμων λύσεων απέναντι στην κρίση, να στηρίξει την υπόθεση ενοποίησης, την ευρωστία της Ευρώπης στο παγκόσμιο γεω-οικονομικό και γεω-πολιτικό παιγνίδι.
Η διάσωση της ενιαίας ευρωπαϊκής προοπτικής, είναι πλέον άμεσα συνδεδεμένη με την ανάγκη ιστορικών πολιτικών αποφάσεων και με εκλογικές διαδικασίες που να τις καθιστούν αποδεκτές (άρα και αποτελεσματικές) σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Όχι δεκαπέντε ή εικοσιπέντε ισχυροί άνθρωποι κλεισμένοι σε ένα γραφείο…
* Ο Γιάννης Κοτόφωλος είναι δημοσιογράφος στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, με καταγωγή από τη Δωρίδα.
- Διαφήμιση -
