ΜΕΤΑ ΤΟ PSI Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ

ΕΘΝΙΚΟ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ – ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΔΡΑΣΗΣ
Tου  Θανάση Λουκόπουλου

Έστω και οριακά από άποψη χρόνου, γίνεται αντιληπτό ότι μόνο με ένα ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης, εθνικό, δημοκρατικό, αντιπροσωπευτικό, υπάρχουν πιθανότητες να βγει η χώρα απ’ την καταστροφική περιδίνηση στην οποία έχει περιέλθει, με ευθύνη όλων των παραγόντων που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο την τελευταία χρονική περίοδο.

Το αναγνωρίζουν και το ενστερνίζονται κόμματα, ισχυρά πολιτικά ρεύματα, ανεξάρτητες προσωπικότητες της πολιτικής και της οικονομίας στην Ελλάδα, αλλά και σε αρκετές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ελάχιστοι μέχρι σήμερα επιχείρησαν με συστηματικό τρόπο να μετατρέψουν ένα τέτοιο σχέδιο, σε πυλώνα άσκησης αποτελεσματικής πολιτικής, που να κινείται στον αντίποδα της εφαρμοζόμενης σήμερα ισοπεδωτικής πρακτικής.

Θα ήταν δύσκολο για την τρόικα και τα γεράκια της ευρωζώνης ,να επιμείνουν στη καταστροφική επιλογή της εξοντωτικής μείωσης μισθών και συντάξεων αν είχε συμβεί κάτι ανάλογο τους μήνες που πέρασαν. Τώρα που δείχνει να γίνεται πλειοψηφούσα η άποψη αυτή, πρέπει να επισημανθούν και να αναδειχθούν οι παράμετροι αυτού του σχεδίου, εν’ όψει μάλιστα και των επερχόμενων εκλογών.

Για να αναδειχθεί σε εθνικό:

Θα πρέπει να συγκεντρώσει την υποστήριξη της πλειοψηφίας των κοινωνικών και παραγωγικών δυνάμεων σε μια νέα αλλά σαφή αναπτυξιακή κατεύθυνση με τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Εθνικό σημαίνει ότι είναι δομημένο κατά τρόπο που να συστρατεύει όλες τις δυνάμεις του ελληνισμού. Ότι συμπεριλαμβάνει τις κυρίαρχες τάσεις που διαπερνούν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, ώστε να ευνοεί συμμαχίες χωρών και κομμάτων σε επίπεδο ευρωζώνης, που κατανοούν τα αδιέξοδα και είναι έτοιμες να αγωνιστούν για την αλλαγή των συσχετισμών εκείνων, που επιμένουν ακόμα και τώρα στο σκληρό μοντέλο της τυφλής δημοσιονομικής πειθαρχίας και της αυστηρής λιτότητας. Μετά την επιτυχή έκβαση της υπόθεσης του P.S.I.,όλες οι προσπάθειες πρέπει να στοχεύουν στο νέο αναπτυξιακό μοντέλο που έχει ανάγκη η χώρα. Αυτή η άλλη αναπτυξιακή προοπτική ,είναι η φόρμουλα που ενώνει τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Πρέπει να αποτελέσει και το αντιστάθμισμα στη σκληρή δημοσιονομική πολιτική που επιβάλουν οι βόρειοι.

Οι συνθήκες σε Ιταλία-Γαλλία- Ισπανία-Πορτογαλία, δείχνουν ν’ αλλάζουν και να ευνοούν αυτή την προοπτική. Όλες, κατά συνέπεια, οι δυνάμεις του ελληνισμού θα πρέπει να επιστρατευτούν, για να μη χαθεί μιας ιστορικής σημασίας ευκαιρία. Τώρα είναι η ώρα για τη δημιουργία του άξονα των χωρών, που υφίστανται τις συνέπειες της εφαρμοζόμενης άδικης και αδιέξοδης πολιτικής των σκληρών κύκλων της ευρωζώνης.

Για να είναι ουσία και όχι τύποις δημοκρατικό:

Θα πρέπει οι ηγεσίες όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων, αλλά κυρίως των δύο μεγάλων, να συμπεριλάβουν στα προγράμματά τους εν όψει εκλογών, εμπνευσμένες και υγιείς θέσεις και προτάσεις που συναντούν την προτίμηση και την έγκριση όλων των σοβαρών πολιτικών ρευμάτων στη χώρα.

Αντί, κατά συνέπεια, η δημόσια συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από το εύρος των μετεκλογικών συνεργασιών και το είδος της συγκυβέρνησης, θα πρέπει άμεσα, να βρεθεί ο κοινός τόπος προτάσεων, που πρέπει να υλοποιηθούν, για να αποκτήσει επιτέλους η χώρα έναν νέο προσανατολισμό, που θα γίνει σεβαστός και αποδεκτός στα ευρωπαϊκά κέντρα λήψης αποφάσεων. Θα καταλήξουμε εκεί μόνο αν λειτουργήσουν οι κομματικές συλλογικότητες και όχι η εγωιστική επιβολή -άκρως αντιδημοκρατικά- της όποιας κλειστής ηγετικής ομάδας.

Για να αναγορευτεί σε αντιπροσωπευτικό…

Θα πρέπει να μετατρέπει την αλληλεγγύη ομάδων και κοινωνικών τάξεων σε ένα σύνολο λειτουργιών ,που η κάθε μια και όλες μαζί θα δουλεύουν για την αναδιάταξη της παραγωγής ,της οικονομίας ,της επιχειρηματικότητας. Άλλωστε ορισμένα ζητήματα τα έχει ήδη λύσει η ίδια η ζωή. Για παράδειγμα οι αγκυλώσεις και οι στρεβλώσεις του παρελθόντος ,δεν πρέπει να χρεωθούν αποκλειστικά στις συντεχνιακές διεκδικήσεις διαφόρων συνδικαλιστικών ομάδων, χωρίς να κατανέμεται η ευθύνη στη διαβρωτική δράση των διακεκομμένων συμφερόντων ,στην κερδοσκοπία που εκτίναξε τις τιμές στα ύψη και στην πρακτική των κάθε μορφής καρτέλ που αλλοίωσαν πλήρως το τοπίο του υγιούς ανταγωνισμού. Κατά συνέπεια η αντιπροσωπευτικότητα του σχεδίου δράσης δεν πρέπει να σχετίζεται με την υιοθέτηση παράλογων και αντιπαραγωγικών προτάσεων ,είτε αυτές προέρχονται από συλλόγους εργαζομένων ,είτε από συνασπισμούς επιχειρηματιών.

Συμπέρασμα… μετά τα αδιανόητα λάθη, τις παλινωδίες, τους εγκληματικούς ερασιτεχνισμούς, είναι πλέον ευδιάκριτος ο τρόπος ,η μέθοδος και οι θέσεις πάνω στις οποίες πρέπει να πατήσει ,να συνταχθεί και να επικοινωνηθεί το εθνικό σχέδιο δράσης που προαναφέραμε.