Αριστεροί ή δεξιοί Ευρωπαίοι;

 Σε λίγες εβδομάδες θα πραγματοποιηθούν οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία και αμέσως μετά οι βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα. Για πρώτη φορά, εκτός από τα μείζονα ειδικά θέματα της κάθε χώρας, αναδεικνύονται στην κορυφή της προεκλογικής ατζέντας θέματα που αφορούν στην ίδια την προοπτική της Ευρωζώνης, στο χαρακτήρα και τη δομή της Ευρώπης, στο ρόλο που θέλει να έχει μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια η κάθε χώρα.

 Κοντολογίς, είναι τα καυτά – μετά την κρίση – ζητήματα της Ευρώπης και το πώς τοποθετούν, η Γαλλία ή η Ελλάδα, τον εαυτό τους απέναντι σε αυτή την καθοριστική σχέση. Είναι η θεμελιώδης οπτική γωνία με την οποία μπορεί οι πολίτες και τα κόμματα να αντιλαμβάνονται τα ζητήματα αυτά, τα οποία πλέον επηρεάζουν απόλυτα τις εξελίξεις σε εθνικό επίπεδο.

 Είναι η πρώτη φορά που έρχονται τόσο εμφαντικά και τόσο καίρια οι ευρωπαϊκές εξελίξεις στο επίκεντρο του εκλογικού αγώνα των κομμάτων. Και είναι αυτό το γεγονός μία πρώτη σημαντική υπέρβαση στα έως τώρα κομματικά δεδομένα. Θα είναι και ευχής έργο να αποτελέσει την απαρχή για τη διαμόρφωση ενός νέου –ευρύτερου του εθνικού – πολιτικού ορίζοντα.

 Να αναπτυχθούν και να εμπεδωθούν πολιτικές ιδεολογίες σε διασυνοριακό επίπεδο, να αρχίσουν να δημιουργούνται πολιτικά προγράμματα και κομματικοί συνασπισμοί σε υπερεθνικό-πανευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτό θα μπορούσε πραγματικά να δημιουργήσει ένα από τα μεγαλύτερα κεκτημένα στην ευρωπαϊκή Ιστορία. Να στρώσει το έδαφος για να περάσει η Ευρώπη από τη φάση των εθνικών κρατών, στη φάση της οικοδόμησης ενός, ας πούμε, ομοσπονδιακού κράτους.

 Ο τρόπος με τον οποίο η Μέρκελ ταυτίστηκε με τον Σαρκοζί σε αυτή την προεκλογική περίοδο ή ο τρόπος με τον οποίο εκδήλωσε την άρνηση της απέναντι στον Ολάντ, επιβεβαιώνει και προοιωνίζεται μια τέτοια εξέλιξη. Το παιχνίδι που μπορεί να παιχτεί σε έναν ενιαίο πολιτικό και κομματικό χάρτη της Ευρώπης, αποκτά για το μέλλον τεράστιο ενδιαφέρον.

 Είναι αυτό που μπορεί και πρέπει να οδηγήσει σε μία ενιαία κεντροαριστερά ή κεντροδεξιά σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Σε ενιαίας πλατφόρμας, συμπαγείς ευρωπαϊκούς συνασπισμούς, αριστερούς, δεξιούς, φιλελεύθερους, πράσινους κ.ο.κ.

 Αυτή η προοπτική θα διευκολύνει και θα επιταχύνει την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, που είναι το μέγα ζητούμενο. Αλλά θα ενισχύσει και την κοινή συνείδηση των λαών της Γηραιάς Ηπείρου, απέναντι στις σημερινές παγκόσμιες προκλήσεις.

 Παράλληλα η υπερεθνική διάσταση των κομμάτων, θα αναδείξει το θέμα της δημοκρατικής νομιμοποίησης των μεγάλων αποφάσεων για το μέλλον της Ευρώπης.

 Το επόμενο βήμα της ευρω-κομματοποίησης, μπορεί να είναι η άμεση εκλογή των ηγετών των ανωτάτων πολιτικών οργάνων της Ευρώπης. Να εκλέγονται απευθείας από τη βάση, ας πούμε, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή της Κομισιόν, ο υπουργός Οικονομικών ή Εξωτερικών.

 Να αποφασίζουν δηλαδή οι λαοί εάν αυτοί οι ηγέτες που θα καθορίζουν τις τύχες τους, θα είναι σοσιαλιστές, φιλελεύθεροι ή δεξιοί κ.λ.π. Ανεξαρτήτως από ποιά χώρα προέρχονται. Είναι ένας (αναγκαίος) δρόμος ωρίμανσης της Ευρώπης και της Δημοκρατίας!

 * Ο Γιάννης Κοτόφωλος είναι δημοσιογράφος στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, με καταγωγή από την Δωρίδα