Το αιώνιο γερμανικό σύνδρομο

 Διότι, η μεγάλη κρίση η οποία έπληξε την Ευρώπη, κατέλυσε ουσιαστικά το υιοθετημένο ευρωπαϊκό πλαίσιο συνλειτουργίας και αλληλεξάρτησης των ισχυρότερων εταίρων του ευρώ και ανέδειξε, έτσι, ντε φάκτο, έναν καινούργιο «αφέντη» της Γηραιάς Ηπείρου.

 Του λόγου το αληθές το επιβεβαιώνουν οι ίδιες οι εξελίξεις, τα γεγονότα που όλοι συνειδητοποιούμε, ανεξαρτήτως του ελληνικού προβλήματος ή της ελληνικής ιδιαιτερότητας.

 Οι Βρετανοί είναι εκτός ευρώ, οι Γάλλοι (Σαρκοζί) υποβάθμισαν μόνοι τους τη σημασία του γαλλογερμανικού άξονα παίζοντας το ρόλο του κομπάρσου, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (το μόνο εκλεγμένο κοινοτικό όργανο), βρίσκονται πολύ έξω από το κέντρο των πολιτικών αποφάσεων, κινδυνεύουν να απαξιωθούν ως κεντρικοί μηχανισμοί του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

 Το ίδιο εξαιρετικά περιορισμένοι, ως πολιτικοί ρόλοι, εμφανίζονται εκείνοι του Βαν Ρομπάι, ως προέδρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Γιούνκερ, ως προέδρου του Eurogroup. Σε όλα και πάνω από όλα και από όλους, βρίσκεται, κυριαρχεί, σχεδιάζει και αποφασίζει η Γερμανία.

 Αυτό είναι το φάσμα μιας γερμανικής Ευρώπης… Η θραύση της ισορροπίας των δυνάμεων εντός του ευρωπαϊκού χάρτη και η υποκίνηση των εξελίξεων έξω από τις έως τώρα κοινοτικές συνθήκες (αυτό που η κ. Μέρκελ ονομάζει νέα Ευρώπη), είναι κατά τη γνώμη μας μία προοπτική εξαιρετικά ασύμμετρη και πολύ επικίνδυνη για τη συνοχή και το μέλλον της Ευρώπης.

 Κακά τα ψέματα… Έρχεται να μας στοιχειώσει τους φόβους του Μιτεράν και της Θάτσερ, ότι ενωμένη η Γερμανία ενδεχομένως και να προκαλέσει κακό στο ευρωπαϊκό όραμα! Το μεγάλο πολιτικό ντηλ που έκλεισε τότε, μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989, προέβλεπε ότι ο Κολ θα θυσίαζε το ισχυρό γερμανικό μάρκο και ο Μιτεράν και η Θάτσερ θα αποδέχονταν τη Γερμανία ως ενιαία και μεγαλύτερη, μέσα σε ένα πλαίσιο όμως αλληλεξάρτησης, αλληλεγγύης και συναποφάσεων. Το πλαίσιο αυτό τώρα διερράγη, εξαιτίας ή με αφορμή την κρίση και την πλεονεκτικότερη οικονομικά θέση των Γερμανών.

 Το θέμα είναι μείζον… Αφορά στην προοπτική, στη φυσιογνωμία και το μέλλον της Ευρώπης. Όταν μία χώρα, μία δύναμη, υπαγορεύει την πολιτική για όλη την Γηραιά Ήπειρο, και μάλιστα σε μία τόσο κρίσιμη περίοδο, κανείς δεν μπορεί να στοιχηματίσει, ούτε για την ορθότητα των αποφάσεων, ούτε για τη νομιμότητά τους, ούτε για τις αντιδράσεις των υπολοίπων πολιτικών και κοινωνικών εταίρων.

  Η γερμανική πολιτική και οικονομική ελίτ, παρά τα όσα διαδραματίστηκαν στην Ιστορία, φαίνεται να κυριαρχείται από ένα «αιώνιο σύνδρομο», που θεωρεί τη Γερμανία μικρή για να παίξει από μόνη της πρωταγωνιστικό ρόλο σε παγκόσμιο επίπεδο και μεγάλη για να μπορεί να παίξει το ρόλο του αδιαμφισβήτητου αφέντη σε επίπεδο ευρωπαϊκό.

 * Ο Γιάννης Κοτόφωλος είναι δημοσιογράφος στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, με καταγωγή από την Δωρίδα.