ΤΑ ΣΥΝΔΡΟΜΑ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Άρθρο του  ΘΑΝΑΣΗ ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Τα κάθε μορφής σύνδρομα είναι αυτά που δυστυχώς καθοδηγούν τα κόμματα εξουσίας, αν λογιστεί ότι ο όρος έχει ακόμα ουσιαστικό περιεχόμενο στις μέρες μας.

Το ΠΑΣΟΚ ,καθοδηγεί το σύνδρομο Παπανδρέου που μετεξελισσόμενο μετατρέπεται σε σύνδρομο αναβλητικότητας.

Τη Ν.Δ., το σύνδρομο αυτοδυναμίας που λίγο απέχει απ’ το να μετατραπεί σε σύνδρομο αυταρέσκειας.

Στα κόμματα της αριστεράς έτσι κι αλλιώς ισχύει από χρόνια το σύνδρομο της αυτοκαταστροφής, παρά τις ανεπανάληπτες ευκαιρίες που της δίνουν οι εξελίξεις.

Κάπως έτσι η χώρα κινδυνεύει να χάσει τον εθνικό της προσανατολισμό και η κοινωνία να βυθιστεί σ’ ένα ατελείωτο τέλμα αλλά και μια καταστροφική απραξία. Ό,τι χειρότερο δηλαδή για την παρούσα συγκυρία. Σκηνές και στιγμές ενός αυτοκτονικού δράματος.

Γιατί ,δεν μπορεί ένα κόμμα αιμοδότης πατριωτικών συνειδήσεων και τροφοδότης της πολιτικής σκέψης της χώρας όπως το ΠΑΣΟΚ, να παραπαίει μεταξύ των επιθυμιών του προέδρου του ,που τελεί υπο καθεστώς έντονης αμφισβήτησης, και των αρρωστημένων φιλοδοξιών των επίδοξων διαδόχων του ,οι οποίοι έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν ν’ αποκτήσουν εκτόπισμα ηγέτη μακράς πνοής.

Δεν είναι τυχαίο ότι όλα κινούνται γύρω από ακριτομυθίες, υπονοούμενα, υπεκφυγές μιας κλειστής ομάδας στελεχών που ο ψυχισμός τους είναι ευθέως ανάλογος των υπονομευτικών τους διαθέσεων. Το ακριβώς δηλαδή αντίθετο απ’ αυτό που έπρεπε να γίνεται στο εσωτερικό του κόμματος, που έστω και υπό αυτές τις ισοπεδωτικές συνθήκες, μπορούσε να προσφέρει τεράστιες υπηρεσίες σε ανυπεράσπιστα λαϊκά και κοινωνικά στρώματα. Λόγος για τον οποίο άλλωστε ιδρύθηκε και κατέγραψε αυτή μοναδική πορεία στη πολιτική ζωή του τόπου.

Αυτές δεν είναι άλλες από ένα θαρραλέο κείμενο πολιτικών θέσεων και προτάσεων που θα αντιστοιχεί στο σοσιαλιστικό χαρακτήρα του κινήματος και θα ακτινοβολεί μέσα σε αυτό το καταθλιπτικό περιβάλλον μιας ανακυκλούμενης κρίσης που επέβαλε στη χώρα η κυρίαρχη νέο δεξιά αντίληψη Βερολίνο – Βρυξελλών (κατά σειρά προτεραιότητας).

Στη θέση του εμετικού πλέον ευφυολογήματος «καθαρές λύσεις» , «καθαρή ηγεσία», «καθαρές κουβέντες», από διάφορους ηγετίσκους που είναι βουτηγμένοι στην απεραντοσύνη των επίπλαστων αναλύσεων, ο πολιτικός οργανισμός ΠΑΣΟΚ έπρεπε αυτή τη στιγμή να παράξει ένα λυτρωτικό κείμενο θέσεων και προτάσεων που θα έβαζε τη χώρα στο διάδρομο σωτηρίας και το ίδιο σε μια σύγχρονη πολιτιστική επανάσταση.

Αυτός άλλωστε είναι και ο ρόλος του. Γιατί το ΠΑΣΟΚ αν έχει ένα λόγο ύπαρξης αυτός είναι για να μετουσιώνει σε πολιτικές θέσεις κυβερνητικής προοπτικής, τις ατακτοποίητες και ενδεχομένως άναρχες σκέψεις, επιθυμίες και ιδέες των δυνάμεων της παραγωγικής κεντροαριστεράς. Ακόμα των δυνάμεων της εργασίας, της υγιούς και βιώσιμης επιχειρηματικότητας και της παραγωγικής αναδιάταξης, μέσα σε ένα πλαίσιο ισονομίας, δικαιοσύνης και αλληλεγγύης.

Στην αντίθετη περίπτωση είναι ιστορικά βεβαιωμένο ότι θα ευτελιστεί σε ένα άθροισμα προσωπικών φιλοδοξιών μακριά απ’ τις ανάγκες και τις επιδιώξεις των πολιτών. Άλλωστε ο ρόλος που εκλείθη να παίξει την τελευταία δεκαπενταετία, με αποκορύφωμα τις εγκληματικές ακροβασίες της τελευταίας διετίας, είναι αυτός που το οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στα αζήτητα της ιστορίας αν δεν μεσολαβήσει ένα πραγματικό σοκ που θα το αφυπνίσει.

Από την άλλη πλευρά ,προσποιούμενη η Ν.Δ. αυτό που δεν θέλει να είναι, δεν προσφέρει τις βοήθειες που αναμένει από αυτή η πολιτεία και το κράτος.

Γιατί είναι γεγονός ότι και να θέλει δεν μπορεί να εκφράσει αυθεντικά τις κυρίαρχες τάσεις που διαπερνούν τα αγωνιούντα λαϊκά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Μπορεί ωστόσο να συμβάλει αποφασιστικά …στην αποφόρτιση καταστάσεων που πολώνουν το δημόσιο πολιτικό διάλογο, στην ολοκλήρωση της εν εξελίξει προσπάθειας διαμόρφωσης του εθνικού πλαισίου εξόδου από την κρίση και στην απαλλαγή της από στερεότυπα του παρελθόντος, που την κατέτασσαν στις καθεστωτικές δεξιές πρακτικές με τα γνωστά αποτελέσματα.

Κατά συνέπεια, η με κάθε τίμημα επιδίωξη της αυτοδυναμίας είναι βέβαιο ότι θα εκληφθεί απ’ το εκλογικό σώμα, ως ένας διαρκής εκβιασμός που μοιάζει να κινείται στον αντίποδα των εθνικών και κοινωνικών προσδοκιών.