Τα πρόσωπα της Ιστορίας το 2011
- Διαφήμιση -
Χρόνος ανάγνωσης: 2 λεπτά
Παίζουν τα πρόσωπα σημαντικό ρόλο στην Ιστορία; Αναμφίβολα ναι! Την σημαδεύουν πάντα, σε όλες τις μεγάλες καμπές της και πολλές φορές την διαμορφώνουν. Της αλλάζουν κατεύθυνση. Τότε τα πρόσωπα γράφουν την Ιστορία.
Η μεγάλη οικονομική κρίση, η οποία επιταχύνθηκε ιδιαίτερα το 2011, ανέδειξε καινούργια και πολύ πιο σύνθετα προβλήματα στην Γηραιά Ήπειρο. Η φωτιά εξαπλώθηκε από την Αθήνα σε ολόκληρη την Ευρώπη, καταδεικνύοντας σημαντικές κατασκευαστικές ελλείψεις στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, αλλά και ανεπάρκειες τεράστιες εκ μέρους των πολιτικών που βρέθηκαν στο τιμόνι της Ιστορίας αυτή την κρίσιμη περίοδο.
Θα ξεκινήσουμε από το πρόσωπο που έκλεψε την παράσταση το 2011, την Άγκελα Μέρκελ. Ο ρόλος της αποδείχθηκε καταλυτικός, αλλά πρωτίστως από την αρνητική πλευρά των εξελίξεων. Πολύ διστακτική στις κινήσεις της, αρνούμενη να σηκώσει το βάρος μεγάλων πολιτικών αποφάσεων, λειτούργησε πάντα με γνώμονα το βραχυπρόθεσμο (εθνικιστικό) συμφέρον της Γερμανίας. Από ιδεολογία και κάτω από τον φόβο των συντηρητικών ψηφοφόρων της. Το αποτέλεσμα ήταν να τρέχουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες, κάθε φορά, πίσω από τα γεγονότα, αντί να τα προσδιορίζουν, και στο τέλος η κρίση να βαθύνει πολύ επικίνδυνα για την Ευρώπη. Ήταν η μητέρα του PSI (να πληρώσουν οι ιδιώτες την «χασούρα» των κρατών), που μετέδωσε γρήγορα την καταστροφική πυρκαγιά στις αγορές της Ιταλίας και της Ισπανίας. Οι θέσεις της στο τέλος για περισσότερη ενοποίηση, εδράζονται στην γερμανική αντίληψη για πολύ αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία. Κοντολογίς, η κα Μέρκελ δεν έγραψε, αλλά φρέναρε την Ιστορία. Και ταλαιπώρησε απελπιστικά την Ευρώπη.
Το ίδιο και ο Σαρκοζί, ο οποίος μάλλον δεν θα θέλει να τη θυμάται τη χρονιά αυτή. Μπορεί στη σκηνή να εμφανίσθηκε συμπρωταγωνιστής των εξελίξεων, αλλά στο πίσω μέρος, εκεί που κρίνεται η ουσία των πραγμάτων και τα οφέλη των λαών, ο Γάλλος πρόεδρος έχασε κατά κράτος. Αυτό θα το θυμούνται σίγουρα οι Γάλλοι για πολλά χρόνια. Ο γαλλο-γερμανικός άξονας, που άλλοτε λειτουργούσε τόσο γόνιμα και με απόλυτη ισορροπία (βλέπε Ζισκάρ Ντεστέν με Σμιτ και Μιτεράν με Κολ), επί της ουσίας τώρα ξεχαρβαλώθηκε. Η εποχή της κρίσης και η προεδρία Σαρκοζί, είναι αυτή η οποία επέτρεψε να αναδειχθεί η Γερμανία και σε πολιτικά ηγεμονική δύναμη της Ευρώπης. Η Γαλλία πέρασε στρατηγικά σε δεύτερη μοίρα.
Ωστόσο, υπήρξαν φωνές που ακούστηκαν το 2011, από πολιτικούς με κολοσσιαίο ανάστημα, όπως ο Χέλμουτ Σμίτ, οι οποίες καυτηρίασαν την πολιτική ανεπάρκεια των σημερινών ηγετών, καλώντας τους να πάρουν τις αναγκαίες σπουδαίες αποφάσεις, για να υπερασπιστούν το ενιαίο νόμισμα, την ευημερία, τον πολιτισμό και την πολιτική ένωση της Ευρώπης. Ο Σμιτ, άλλωστε, υπήρξε συγκινητικά αλληλέγγυος στην χειμαζόμενη οικονομικά χώρα μας, μιλώντας διαρκώς για τη σημασία της Ελλάδας μέσα στην Ευρώπη.
Να μνημονεύσουμε επίσης τις «πλάτες» που τόσες φορές έβαλε ο Τρισέ, τη στάση που τήρησε ο πρώην κόκκινος και νυν πράσινος Κον Μπεντίτ, μιλώντας για την αναγκαστική υπερχρέωση της Ελλάδας στην πολεμική βιομηχανία της Αμερικής, της Γερμανίας και της Γαλλίας (άραγε γιατί δεν «κουρεύουν» και αυτό το κομμάτι του χρέους;). Και στην αλληλεγγύη που εξέφρασε στον πανευρωπαϊκό Τύπο ο ξεχωριστός πάντα Ζαν Λυκ Γκοντάρ.
* Ο Γιάννης Κοτόφωλος είναι δημοσιογράφος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
- Διαφήμιση -