Η νέα Ευρώπη της Μέρκελ
- Διαφήμιση -
Χρόνος ανάγνωσης: 2 λεπτά
Αναμφίβολα, οι μέρες αυτές είναι ιστορικές για την Ευρώπη, αντίστοιχης σημασίας με τις μέρες του Νοεμβρίου του 1989, όταν έπεσε το Τείχος του Βερολίνου και μαζί με αυτό έγιναν σκόνη τα σύνορα και ο διαχωρισμός της Γηραιάς Ηπείρου σε Δυτική και Ανατολική.
Οι τρέχουσες αποφάσεις των Βρυξελλών, τώρα, είναι κατά τη γνώμη μας εξίσου καθοριστικές, αφού επαναπροσδιορίζουν τον πολιτικό και οικονομικό χαρακτήρα της Ευρώπης, ενισχύουν τις κεντρικές της εξουσίες, δημιουργούν μία καινούργια αφετηρία και προδιαγράφουν ποιό θα είναι το μέλλον της. Ποια είναι τα επόμενα βήματα, ποιος είναι το «αφεντικό», ποιοί είναι οι νέοι μηχανισμοί, οι νέοι στόχοι κ.ο.κ.
Το πρώτο και βασικό λοιπόν συμπέρασμα της τελευταίας συνόδου Κορυφής, είναι ότι η πολιτική και οικονομική ελίτ της Ευρώπης και ειδικότερα της Γερμανίας – όπου έως πριν από ένα χρόνο τα πράγματα δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα – αποφάσισαν να υπερασπιστούν και να προωθήσουν την ευρωπαϊκή υπόθεση, την προοπτική της Ενωμένης Ευρώπης. Ο κύβος ερρίφθη, οι Ευρωπαίοι και οι Γερμανοί ειδικότερα, θα επιταχύνουν τη διαδικασία της «περισσότερης» ενοποίησης και της στήριξης του ευρώ με κάθε τρόπο.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι οι Γερμανοί και στην προκειμένη περίπτωση η κα Μέρκελ, επέτυχαν (και ας μας δυσαρεστεί προσωπικά αυτό) έναν πολιτικό θρίαμβο. Επέβαλαν κυριολεκτικά όλους τους όρους που ήθελαν και διαμόρφωσαν το πλαίσιο για μία γερμανική – στην αντίληψη – Ευρώπη. Πολύ σφικτής οικονομικά και δημοσιονομικά πολύ αυστηρής.
Το επόμενο, τρίτο, συμπέρασμα, είναι η υποβάθμιση του λεγόμενου γαλλο-γερμανικού άξονα και του ρόλου που έπαιζε στο παιγνίδι της Ε.Ε.. Επί της ουσίας πλέον δεν υπάρχει… Η σχέση αποδείχτηκε εντελώς ασύμμετρη. Η Γαλλία ηττήθηκε και περιόρισε το ρόλο της σε κομπάρσου. Μάλλον δύσκολα θα ξανασηκώσει κεφάλι… και εδώ μπορεί να καταλάβει κανείς τη διάσταση της απώλειας του Στρος- Καν από την ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή.
Το τέταρτο συμπέρασμα είναι ότι, στο παιγνίδι της Ευρώπης και στους μηχανισμούς διαχείρισης της κρίσης, μπαίνουν και μάλιστα από την επίσημη πόρτα, το ΔΝΤ και η Κίνα. Η τελευταία είναι η ανερχόμενη παγκόσμια δύναμη, κινείται στο σύνδρομο ενός δίπολου με τις ΗΠΑ και διαθέτει ασύλληπτη ρευστότητα. Αυτή είναι μία εντελώς καινούργια παράμετρος για τους συσχετισμούς της Ευρώπης (ασφαλώς και δεν μπορεί να είναι με το αζημίωτο) και αποτελεί, επιπλέον, ένα μήνυμα προς τις αγορές, δηλαδή ότι η εγγύηση είναι διπλή στα ευρωπαϊκά χαρτιά.
Το πέμπτο συμπέρασμα, είναι η προσπάθεια επιβολής και εμπέδωσης στο εξής (και με το μάτι τώρα στην Ιταλία) μίας κουλτούρας σταθερότητας. Είτε με το ποιος εγγυάται τα ομόλογα που εκδίδεις, είτε με το ότι δεν κόβεις ψεύτικο χρήμα, είτε με το ότι υπάρχουν ευρωπαϊκά όργανα και κανόνες που διασφαλίζουν την δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά και την τιμωρία στους παραβάτες (όλοι αυτοί οι γερμανικοί όροι).
Στο εξής οι αποφάσεις για τη φορολογία και για τις κρατικές δαπάνες, θα ελέγχονται και θα βρίσκονται υπό στενή παρακολούθηση από το κέντρο της Ευρώπης. Ζητήματα δηλαδή μείζονος σημασίας, που συνιστούν τις βάσεις της περίφημης οικονομικής διακυβέρνησης. Τη συμπλήρωση δηλαδή της Νομισματικής Ένωσης, με την δρομολόγηση και της Οικονομικής Ένωσης.
* Ο Γιάννης Κοτόφωλος είναι δημοσιογράφος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
- Διαφήμιση -