ΕΘΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΔΡΑΣΗΣ ΥΠΑΡΧΕΙ . . . Το ερώτημα είναι ποιός το εφαρμόζει

Το μεγαλύτερο – ελπίζουμε όχι ανεπανόρθωτο- κακό που γίνεται με όλα όσα συμβαίνουν τελευταία, είναι ότι στραγγίζει η χώρα απ’ τις απαραίτητες εφεδρείες που θα τις επέτρεπαν να αντέξει στις επερχόμενες προκλήσεις . Και να συνυπολογίσει κανείς ότι τίποτα δεν εγγυάται πως -παρά τα πρωτοφανή μέτρα που λαμβάνονται- το σύστημα θα αντέξει και θα δώσει την ενδεδειγμένη διέξοδο στην κρίση χρέους που βασανιστικά μετατρέπεται σε κρίση της ίδιας της κοινωνίας.

Με την απόγνωση να οδηγείται στα άκρα, στερεύουν επικίνδυνα οι αντοχές στο πολιτικό, εθνικό, οικονομικό, ψυχολογικό επίπεδο.

Στο πολιτικό επίπεδο…

γιατί όλα δείχνουν ότι τίποτα δεν είναι ικανό να σοκάρει κατά τέτοιο τρόπο το πολιτικό προσωπικό ώστε να το υποχρεώσει να συμφωνήσει στη χάραξη ενός εθνικού πλαισίου δράσης που θα έχει και πιθανότητες επιτυχίας. Περιχαρακωμένοι κυβέρνηση και κόμματα στις κομματικές επιλογές – που σημειωτέων δεν είναι προϊόν συλλογικής επεξεργασίας- αρνούνται να κατανοήσουν το μέγεθος της διάβρωσης που υφίσταται η εθνική και κοινωνική οντότητα. Ερωτοτροπούν όλοι με την επιλογή των πρόωρων εκλογών και αρνούνται να καταλάβουν ότι σε έκτακτες συνθήκες – όπως οι σημερινές- πρέπει να αναδειχθούν πρώτα απ’ όλα τα ανακλαστικά του συλλογικού υποσυνείδητου των πολιτών. Μαζί μ’ αυτό να λειτουργήσουν οι πολιτικές συλλογικότητες, που είναι ανεξάντλητες και σε κάθε περίπτωση πολλαπλασίως υπέρτερες των ατομικών δράσεων.

Στο εθνικό επίπεδο …

γιατί οι επαναλαμβανόμενες άστοχες και αναποτελεσματικές ενέργειες στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης, φτωχαίνουν δραματικά το εθνικό οπλοστάσιο και αφαιρούν πλήθος ευκαιριών στη χάραξη και υπεράσπιση της εθνικής στρατηγικής. Η Ελλάδα είναι απούσα απ’ τις διεργασίες και ανακατατάξεις που γίνονται στην ευρύτερη περιοχή.

Χάνει σημαντικό έδαφος απ’ τη διαμόρφωση εκείνων των διακρατικών συμμαχιών, που είναι ικανές στη συνέχεια να στηρίξουν τις εθνικές της επιλογές. Κινδυνεύει να χάσει μέρος της εθνικής της κυριαρχίας ,το οποίο δεν θα μπορέσει εύκολα να αναπληρώσει, ακόμα κι όταν μπορέσει να βγει απ’ τον φαύλο κύκλο της διαχείρισης χρέους και ελλειμμάτων. Δεν θα συμβεί μόνο, αν η πολιτική ηγεσία τολμήσει και φέρει το ισοζύγιο των υποχωρήσεων σ’ ένα αξιοπρεπές επίπεδο για την ιστορία της χώρας. Έχει τις δυνατότητες κι ας λένε το αντίθετο.

Στο οικονομικό επίπεδο…

γιατί οι επιλογές κορυφαίων παραγόντων του κυβερνητικού στρατοπέδου και της αντιπολίτευσης, λειτουργούν αποτρεπτικά απέναντι στη «στάση ζωής» που είναι η συμπόρευση ολόκληρου του επιχειρηματικού και παραγωγικού δυναμικού του ελληνισμού στο σύνολό του. Του δυναμικού που δεν είναι διαποτισμένο από τις διαβρωτικές ουσίες της διαπλοκής και της προκλητικής κερδοσκοπίας. Το δυναμικό εκείνο σε Ελλάδα και εξωτερικό – που λόγω της θέσεως του μπορεί να συνάψει συνέργιες με επιχειρηματικούς ομίλους από Αμερική μέχρι Ρωσία και από Βραζιλία μέχρι Κίνα και να δώσει ουσία και περιεχόμενο στην επιδιωκόμενη παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας.

Τη δουλειά αυτή θα πρέπει να την κάνει η εθνική πολιτική τάξη και όχι η τρόικα, η οποία βολεύεται (και βουλεύεται) με τον υπάρχοντα οικονομικό και επιχειρηματικό συσχετισμό. Για τον απλό λόγο ότι τα συμφέροντα και οι επιδιώξεις της, δεν ταυτίζονται πάντα με αυτά της Ελλάδας, η οποία οφείλει να λειτουργεί ως έθνος κράτος και όχι ως ανώνυμη εταιρεία, η οποία μάλιστα διαμοιράζεται ανάλογα με την μετοχική της σύνθεση. Το παραγωγικό μοντέλο της Ελλάδας είναι η επιτακτική ανάγκη να αλλάξει αλλά όχι μέσα από τα ίδια φθαρμένα υλικά.

Στο ηθικό – ψυχολογικό επίπεδο…

γιατί οι τραυματικές εμπειρίες των τελευταίων μηνών υπονομεύουν επικίνδυνα τους αρμούς συνοχής του κράτους και της κοινωνίας. Δημιουργείται τεράστιο ρήγμα στην κοινωνική συνοχή και στο αίσθημα δικαίου.

Αυτό δεν χρειαζόταν να γίνουν οι πρωτοφανείς και μοναδικές σε όγκο κινητοποιήσεις των εργαζομένων, για να το διαπιστώσει κανείς. Οι πολίτες έχουν τεράστια αγανάκτηση και πικρία γιατί πάνω απ’ όλα χάνεται το τρένο της κοινής λογικής. Αγανακτούν γιατί δεν γίνονται οι σωστές και ενδεδειγμένες κινήσεις οι οποίες ούτε μεγάλο οικονομικό κόστος απαιτούν, ούτε κοινωνική ανισότητα δημιουργούν.

Οι περισσότεροι τώρα διαπιστώνουν ότι η ηθική δικαίωση δεν έρχεται μέσα από τις εκλογές και τα δημοψηφίσματα. Ούτε φυσικά με οριζόντιες μεθοδεύσεις διαδοχής, σαν αυτές στις οποίες επιδίδονται οι τρεις υπουργοί που παρουσιάστηκαν με κοινή αρθρογραφία. Αυτές είναι και άκομψες και αντιπαραγωγικές. Επίσης ούτε με τις ηγετικές μεγαλομανίες κάποιων στην κυβέρνηση που επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους τον ρόλο του πρωθυπουργεύοντος και της αυθεντικής ερμηνείας των ζητημάτων που ανακύπτουν. Ηθική δικαίωση έρχεται με άμεση καταπολέμηση φοροδιαφυγής και της κερδοσκοπίας. Με τη δραστική φορολόγηση του προκλητικού πλουτισμού και των εισοδηματιών που παρανόμως φυγάδευσαν τα τεράστια χρηματικά τους ποσά στο εξωτερικό. Με τη προστασία των εισοδημάτων 800 και 1000 ευρώ, μέσα από συστηματική δουλειά μείωσης του κόστους ζωής. To ηθικό πλεονέκτημα μπορεί να ανακτηθεί αν –μεταξύ των άλλων-μειωθούν οι τιμές των βασικών καταναλωτικών προϊόντων, κατ’ αντιστοιχία της μείωσης των μισθών.

Τέλος με αποδοτικές παρεμβάσεις τώρα και προς κατεύθυνση, για να καταλήξει ισσοροπιστικά για τα ασφαλιστικά ταμεία και το τραπεζικό σύστημα, η μάχη παρασκηνίου για το ποιος πρέπει να πληρώσει το γενναίο κούρεμα του χρέους. Όποιος λέει ότι δεν υπάρχουν περιθώρια, απλά είναι ανιστόρητος…